ส่วนเสาต่าง ๆอาจใช้ไม้แดง เรื่องไม้นี้สำคัญเนื่องจากว่าไม้ทุกชนิดหาได้ง่ายมาก บางท่านก็เลือกใช้ไม้อย่างเช่นไม้ตะเคียนทองอย่างนี้จะไม่นำมาใช้เพราะเนื้อไม้เป็นโพรงซึ่งบางครั้งมองไม่ออกเวลาตัดมาทำเสาเรือนจะเลือกเอาขนาดที่ต้องการให้พอดีเลยไม่ได้ เมื่อทำไม่ได้ก็มีการล้างผลาญไม้กันตัดต้นใหญ่มาทำก็ใช้ไม่ได้ ครั้นจะเลือกเอาเฉพาะขนาดเท่ากับที่ต้องการใช้นั้นก็ไม่ได้เป็นการสิ้นเปลือง ยังเป็นการทำลายธรรมชาติของไม้อีกด้วย แล้วยังมีไม้อีกชนิดหนึ่งอย่างเช่นไม้มะค่า

    เมื่อสมัยก่อนไม่นิยมปลูกกันเพราะเหตุว่าไม้มะค่าจริง ๆ แล้วอยู่ในป่าลึกมาก ต้นใหญ่มากกว่าจะโตใช้การได้ใช้เวลาหลาย ๆ ปี การที่จะไปตัดฉุดลากออกมาจากป่าลึกทำได้ยาก ไข้ป่าก็ชุมแล้วอีกอย่างหนึ่งขึ้นชื่อว่า “ไม้มะค่า” นี้ก็มาคล้องกับคำว่า “มาค่า (มาฆ่า)” ซึ่งชื่อไม่เป็นมงคลทั้งนี้ก็เพราะว่าสามารถเลือกใช้ไม้ชนิดอื่นแทนก็ได้ อย่างเช่นไม้แดงหรือไม้ประดู่ก็มีเยอะแยะหรือจะใช้ไม้สักก็ได้ เพราะฉะนั้นจะเห็นได้ว่าการนำไม้มาปลูกเป็นเรือนเป็นที่พักอาศัยนั้นก็มีความสำคัญมีความโดดเด่น ซึ่งไม่เหมือนกับชาติอื่น ๆ แต่มาในระยะหลังเรือนที่ปลูกใช้กันในระดับเจ้านายชั้นสูง อย่างเช่นระดับพระองค์เจ้าก็เป็นเรือนไม้สักอย่างดีทั้งนั้น ที่ปลูกสร้างขึ้นรุ่นแรก ๆ แต่เดี๋ยวนี้ค่อนข้างจะหาไม้ได้ยากเพราะว่าถูกตัดไปมากโดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกพ่อค้าไม้มักจะตัดเป็นการค้ากันเสียหมดที่เร่งรีบตัดก็จะกลายเป็นการทำลายป่าไป

    ไม้ที่ใช้ในการก่อสร้างในต่างแดน

    ในสมัยโบราณเนื่องจากว่าการคมนาคมไม่สะดวก การขนส่งก็ยาก การสื่อสารก็ยาก อะไร ๆ ก็ยาก แต่ในยุคปัจจุบันนี้โลกมันยิ่งแคบลงเรื่อย ๆ เพราะว่าการสื่อสารทำได้รวดเร็วและการติดต่ออะไรต่าง ๆ ก็รวดเร็วมากด้วย ตัวของวิทยากรเองก็เป็นอาจารย์สอนวิชาสถาปัตยกรรมไทยในจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย รวมเวลาเกือบ 40 ปี เป็นที่รู้จักกันดี มีลูกศิษย์ลูกหามากพอสมควร ในส่วนของต่างประเทศมักจะดูทางอินเตอร์เน็ตบ้าง หรืออื่น ๆ บ้างก็พอจะทราบว่าเป็นอาจารย์อยู่ และโดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าพูดถึงความเป็นครูก็มีลูกศิษย์มาก และเพื่อน ๆ ก็มาก บางทีมีเพื่อนต่างชาติที่เป็นเพื่อนของวิทยากรอีกทีหนึ่งพาเพื่อนมาชักจูงมา อันไหนที่ สมควรจะทำก็ทำให้ และตั้งใจไว้ว่าในเมื่อการคมนาคมสะดวก การสื่อสารก็สะดวกอย่างนี้แล้ว ตัวของวิทยากรก็อาจจะเปิดตลาดโลกเลยเพื่อไว้สำหรับลูกศิษย์ที่จะเรียน เพราะว่าเดี๋ยวนี้ในคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยได้เปิดภาควิชาสถาปัตยกรรมไทยขึ้นมาแล้ว และจบไปสามรุ่นแล้ว แต่ว่ารับรุ่นละ 5 คน ตอนนี้รับใหม่ถูกขอร้องให้รับเพิ่มเป็น 8 คนวิทยากรกล้ารับรองได้ว่าทุกคนมีฝีมือดีมาก มีคุณภาพ

    เพราะเห็นความสำคัญว่าเดี๋ยวนี้สถาปัตยกรรมไทยนั้นมีความต้องการสูงมากทั้ง ยุโรปและอเมริกาสาเหตุที่เป็นอย่างนี้ก็เนื่องมาจาก นอกเหนือจากบ้านของเอกชนแล้ว มองทางด้านศาสนาพระพุทธศาสนาได้เผยแพร่ไปในแถบยุโรป สหรัฐอเมริกา ไปแทบจะทุกรัฐ เพราะที่เรียกว่าบ้านไทยก็เลยกลายเป็นว่าพุทธสิน อย่างเช่น กุฏิสงฆ์ในพระศาสนาที่เรียกว่า “คามวาสี” ฉะนั้นกุฏิสงฆ์ในคามวาสีก็คือ เครื่องเขาเรียกว่า “เครื่องสับ” บ้านไทยนี่เมื่อเป็นเครื่องสับอย่างนี้ก็ย่อมสามารถถอดได้เป็นชิ้น ๆ แล้วต้องประกอบกลับคืนได้ด้วย อย่างไทยโบราณนี้ที่ฝรั่งเขาเรียกว่า “น๊อคดาวน์” หมายความว่าถอดเป็นชิ้นและสามารถประกอบได้โดยง่าย จะถอดอีกก็ได้หรือจะเอาเข้าเมื่อไหร่ก็ได้ อย่างนี่เป็นภูมิปัญญาไทยที่น่าสรรเสริญมาก เพราะฉะนั้นเวลาที่เราจะนำไปใช้ในต่างประเทศจะมีปัญหาอยู่อันหนึ่งก็คือว่า ถ้าหากเป็นของเอกชนเดี๋ยวนี้ไม้สักค่อนข้างหายากแล้ว ซึ่งจะต้องใช้เวลาคอยอีกหลายสิบปีกว่าจะได้ไม้สักที่รัฐบาลปลูกไว้เป็นไร่ป่าสัก ไม้สักที่ใช้การอายุจะต้องอยู่ในราว 100 ปีขึ้นไปถึงจะดีสำหรับงานก่อสร้าง เดี๋ยวนี้งานก่อสร้างในต่างประเทศ