เมืองอึกทึก

พระราชาแห่งเมืองอึกทึกทรงเบื่อหน่ายกับเสียงหนวกหูทั้งหลายภายในบ้านเมืองของพระองค์
เพราะไม่ใช่เสียงธรรมดาอย่างที่ได้ยินได้ฟังในเมืองอื่นๆ สำหรับเมืองนี้เสียงทุกอย่างอึกทึกครึกโครม
ไปหมด แมวก็ไม่ร้องเหมียวๆ แต่จะกรีดเสียงร้องจนแสบแก้วหู ส่วนนกก็ไม่ร้องจิ๊บๆ กลับส่งเสียง
แหลมเหมือนนกหวีด แม้แต่เสียงลมพัดหวีดหวิว ยังพัดคึกๆ เหมือนเสียงรถไฟ หากพัดมาถูก
ประตูที่เปิดอยู่มันจะปิดปึงปังจนหน้าต่างสั่นสะเทือนเลยทีเดียว

    

"แย่จัง" พระราชารับสั่งอย่างเอือมระอาเช่นนี้ทุกวัน แต่ไม่มีใครได้ยินพระสุรเสียง
ของพระองค์เลย เพราะทุกคนก็มัววุ่นวายอยู่กับการเจรจาโต้ตอบกันเอ็ดอึงไปหมด

พระราชาสุดที่จะทนต่อไป พระองค์จึงเสด็จไปที่หน้าต่าง และทรงร้องประกาศออกไป
"เงียบ ฉันสั่งให้ยุติเสียงอึกทึกทุกอย่าง ต่อไปนี้บ้านเมืองจะต้องตกอยู่ในความเงียบ"

เมืองอึกทึกจึงตกอยู่ในความเงียบตามพระประสงค์ของพระราชา ปราศจากเสียงใดๆ
ผู้คนที่เดินไปมาบนท้องถนนก็ไม่พูดคุยกัน แม้แต่นกน้อยก็ไม่ส่งเสียงร้องเพลง

ต่อมาพระราชาเริ่มรู้สึกว่าบ้านเมืองเงียบเหงาวังเวงเกินไป ทันใดนั้นพระองค์
ก็แว่วเสียงเบาๆ อยู่ริมกำแพงวัง ไก่หนุ่มตัวใหญ่ยืนคอตก หงอยเหงาอยู่ที่นั่น

"เจ้ามาทำอะไรอยู่ตรงนี้ละ" พระราชารับสั่งถาม
"ข้ามาร้องเพลงที่นี่ทุกวันในยามเช้าแต่พระองค์ไม่เคยได้ยิน เพราะเสียงอึกทึกครึกโครม
ในเมืองดังกลบเสียงของข้า"
"เอ้าร้องเพลงซิ ฉันอยากฟัง" พระราชารีบสนับสนุน
"แต่พระองค์ทรงรับสั่งให้ทุกคนเงียบเสียง" ไก่หนุ่มแย้ง
"เหลวไหลน่า ก็เจ้าจะต้องส่งเสียงขันแต่เช้าตรู่ ปลุกฉันให้ตื่นขึ้นมาไงละ"

ไก่หนุ่มดีใจรีบโก่งคอขันเสียงเจื้อยแจ้ว ทำลายความเงียบไปสิ้น
"เอาละ ส่งเสียงได้แล้ว ฉันเบื่อความเงียบเต็มทีแล้ว" พระราชาทรงประกาศให้ทุกคนได้ยิน

ทุกคนโห่ร้องด้วยความยินดีกันเซ็งแซ่ เสียงดังไปไกลก็นึกดูเถอะว่า
หากชาวเมืองอึกทึกเปล่งเสียงไชโยโห่ร้องพร้อมๆกัน เสียงจะกึกก้องสักแค่ไหน

จำนวนผู้เข้าใช้งาน
ตั้งแต่วันที่ 16 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2550

thaigoodview.com Version 13.0
บริหารและจัดการโดยทีมงานชาวมัธยมศึกษาและประถมศึกษา
e-mail: