วาลิแดด พ่อเฒ่าใจงาม

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีพ่อเฒ่าใจดีนามว่า "วาลิแดด กัญจาย์"
มีอาชีพรับจ้างตัดหญ้าขายให้คนเลี้ยงม้า พ่อเฒ่าเป็นคนมัธยัสถ์จึงพอมีเงินเก็บสะสมไว้พอสมควร

เช้าวันหนึ่งพ่อเฒ่าได้ไปซื้อกำไลมา 1 วง แล้วเดินทางไปหาพ่อค้าซึ่งเป็นเพื่อนสนิท และเอ่ยว่า
"เพื่อนรัก ท่านเดินทางไปค้าขายร้อยเอ็ด เจ็ดหัวเมืองท่านได้พบหญิงใดใจงามเปี่ยมด้วยความกรุณาบ้าง?"
เพื่อนสนิทครุ่นคิดเพียงอึดใจ "อืมม์..ต้องเจ้าหญิงแห่งไคสถานแน่นอน"
พ่อเฒ่าเอ่ย "คราวหน้าถ้าท่านไปเยือนไคสถาน นำกำไลทองคำวงนี้ถวายองค์หญิง แจ้งให้เธอทราบว่า
เป็นของกำนัลจากคนที่ยกย่องในความเอื้ออาทรของพระองค์"

อีกไม่กี่เดือนต่อมา เพื่อนสนิทได้ไปยังไคสถาน นำกำไลทองคำถวายแด่องค์หญิง

องค์หญิงประหลาดพระทัยที่ได้รับของขวัญ
เธอจึงประทานอูฐบรรทุกผ้าไหมเลอค่าเพื่อตอบแทนน้ำใจของเจ้าของกำไล
พ่อเฒ่าวาลิแดดยืนปากค้างเมื่อนเห็นเพื่อนนำอูฐมาให้ "แย่แล้ว...จะทำอย่างไรดีกับของล้ำค่าเหล่านี้"
พ่อเฒ่าตัดสินใจให้เพื่อนนำของทั้งหมดถวายแด่องค์ชายเนกาบัดผู้กล้าหาญ

เพื่อนสนิทจึงเดินทางไปยังเมืองเนกาบัด เจ้าชายแห่งเนกาบัด
ปลาบปลื้มพระทัยที่ได้เห็นของขวัญล้ำค่าจากผู้เฒ่า พระองค์จึงประทานม้าฝูงใหญ่ให้กับพ่อเฒ่า

เมี่อพ่อเฒ่าทราบว่าองค์ชายประทานม้าให้ก็ไม่รู้ว่าจะจัดการอย่างไรดีจึงบอกเพื่อนว่า
"เพื่อนเรา ท่านเก็บม้าไว้ 2 ตัว ที่เหลือนำไปถวายแด่เจ้าหญิงแห่งไคสถาน"
เมื่อไปยังไคสถานองค์หญิงก็ประทานลา 20 ตัว บรรทุกเหรียญเงินมาเต็มหลัง
"เยี่ยมไปเลย" พ่อเฒ่ากล่าว "ลาเป็นของท่าน 6 ตัว ที่เหลือนำไปถวายแด่เจ้าชายแห่งเนกาบัด"
เมื่อกลับจากเนกาบัดเจ้าชายก็ประทานม้า 20 ตัว อูฐ 20 ตัว และช้างอีก 20 เชือก

พ่อเฒ่าตัดสินใจโดยไม่ลังเล "เพื่อนรัก เก็บสัตว์จำนวนหนึ่งไว้ ส่วนที่เหลือนำไปถวายองค์หญิงแห่งไคสถาน"
พระราชาแห่งไคสถานประหลาดใจเป็นยิ่งนัก "ลูกรัก ดูท่าว่าวาลิแดดผู้นี้คงหลงรักหนูเข้าแล้ว
เขาคงร่ำรวยมหาศาลจึงได้ส่งของขวัญล้ำค่ามาให้ครั้งแล้ว ครั้งเล่า เห็นทีเราควรจะไปเยี่ยมเขาหน่อย"

เมื่อทราบข่าวจากเพื่อนสนิทว่าพระราชา และองค์หญิงแห่งไคสถานจะมาเยี่ยมเยือน
พ่อเฒ่าก็กลุ้มใจเป็นยิ่งนักในความยากจนของตน ในคืนนั้นเขากลุ้มใจจนนอนไม่หลับ
แต่ในบัดนั้นก็มีนางฟ้าปรากฏกายขึ้น
"ไม่ต้องกังวลไป วาลิแดด เบื้องบนได้เห็นถึงความมีน้ำใจของท่านแล้ว"

และนางฟ้าก็หายตัวไป
เช้าวันรุ่งขึ้น วาลิแดดก็ตกใจเป็นยิ่งนัก เมื่อพบว่าบ้านที่ตัวเองอยู่กลายเป็นคฤหาสน์หลังงาม
มีคนรับใช้มากมาย เสื้อผ้าที่ตนเองใส่ก็เป็นแพรพรรณชั้นดี

และแล้วพระราชา และองค์หญิงแห่งไคสถานก็มาถึง พ่อเฒ่าจัดงานเลี้ยงอย่างสมพระเกียรติ
หลังงานเลี้ยงพระราชาตรัสถามว่า "พ่อเฒ่ามีความประสงค์จะได้เจ้าหญิงเป็นคู่ครองหรือไม่?"
"มิได้...ข้าพระองค์แก่หง่อม ขี้ริ้วขี้เหร่ ไม่ควรคู่กับองค์หญิง" พ่อเฒ่าตอบ

"แต่ข้ารู้จักชายหนุ่มผู้กล้าหาญที่น่าจะเป็นคู่ครองขององค์หญิง"
พ่อเฒ่าจึงส่งคนไปยังเมืองเนกาบัดเพื่อเชื้อเชิญเจ้าชายเสด็จมาเยือนปราสาทของพ่อเฒ่า
ในทันทีที่เจ้าชายประสบพักตร์องค์หญิง พระองค์ก็หลงรักเจ้าหญิงสุดหัวใจ
ปราสาทของพ่อเฒ่าวาลิแดดจึงได้จัดงานเลี้ยงครั้งใหญ่อีกครั้งในงานอภิเษกสมรสของเจ้าชายกับเจ้าหญิง

[HOME][รายชื่อคณะผู้จัดทำ]

[ความลับของหมาป่า] [ราพันเซล] [เด็กชายกับต้นแอ๊บเปิ้ล] [นางฟ้าของผม] [เจ้าบ่าวอสูร]
[ลูกหมูสามตัว] [ลูกเป็ดขี้เหร่] [ก้าบ..ก้าบ.. ] [เจ้าหญิงทั้งห้า] [ทำไม?]
[เจ้าสาวชาวป่า] [ต้นไม้เป็นพยาน] [วาลิแดด พ่อเฒ่าใจงาม] [เจ้าทึ่ม กับ ยักษ์ใหญ่] [โอ่งวิเศษ]
[นิทานแม่มด] [เมืองอึกทึก] [ละโมบห้าแต้ม] [ต้นไม้มัจฉา] [ค้างคาวกับปลาโลมา]
[นกฮูกกับช้าง] [หมาป่าหน้าโง่] [หมาป่ากับหมาจิ้งจอก] [หัวผักกาดยักษ์] [ใครโง่กว่ากัน]

กลับไปหน้าแรก
จำนวนผู้เข้าใช้งาน
ตั้งแต่วันที่ 16 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2550