เรื่องเล่าของหมาป่า

ความลับของหมาป่า

ลึกเข้าไป ในป่าแห่งหนึ่ง ณ ที่อันมืดมิด หนาวเย็น
และไร้ซึ่งเสียงของสรรพสิ่งเจ้าของแววตาสีเปลวเพลิง
ขดตัวแอบอิงเร้นกายอยู่ภายในถ้ำ ถ้ำซึ่งเป็นของมันตัวเดียว

เป็นเวลาใดไม่ทราบ เสียงเล็กๆ ได้ปลุกมันตื่นจากภวังค์

" ...ฉันเดินดุ่มเดียวดายดุจปุยเมฆ
           ที่ถูกเสกปกคลุมเหนือหุบเขา
          ทันใดนั้นฉันเห็นกลุ่มเป็นเงาเงา
       โอ นั่นคือเจ้าดอกแดฟโฟดิล สีเหลืองทอง..."

       เสียงเพลงที่สะกดให้มันขยับกายออกจากความมืดมิด ย่ำเท้าและกรงเล็บอันแหลมคมผ่านโพรงหญ้าตรงไปยังร่างเล็กๆร่างนั้น
"เจ้าเป็นใคร!" เสียงคำรามกึกก้องร่างเล็กๆสั่นเทาภายใต้กรงเล็บ ผ้าคลุมสีแดงโบกสะบัดไปตามแรงกระชาก เสียงเพลงสวยงามแปรเปลี่ยนเป็นเสียงหวีดร้องโหยหวน
"อย่านะ ได้โปรด" เสียงเล็กๆนั้นสั่นเครือ ดวงตากลมโตปรากฏหยดน้ำตา
"ฉันชื่อลิลลี่ ฉันแค่ผ่านมา ปล่อยฉันไปเถอะ" สาวน้อยอ้อนวอน
เปลวไฟสีแดงคุกรุ่นในแววตาค่อยๆดับลง เหลือเพียงสีฟ้าของน้ำแข็งที่เย็นชาและยังไร้จิตใจ
"เจ้าผ่านมาที่นี่ทำไม? ที่นี่ไม่ใช่ที่ของมนุษย์อย่างเจ้า!"
"ฉันเพียงต้องการที่จะไปเยี่ยมคุณยายที่ไม่สบาย และอยากแวะผ่านเข้ามาเก็บผลไม้ไปฝากท่านเท่านั้น"
"งั้นรึ? เจ้ารู้รึไม่...ว่ามีเหล่ามนุษย์ที่กลายเป็นเหยื่อเขี้ยวและกรงเล็บของข้ามากี่คนแล้ว? และวันนี้..เจ้าก็จะเป็นหนึ่งในนั้น"
"โอ ได้โปรด ไว้ชีวิตฉันเถอะ ฉันมียายแก่ๆกำลังไม่สบายที่ต้องดูแล หากตอนนี้ท่านกินฉัน แล้วยายของฉันจะเป็นอย่างไร?"
"ยายเจ้า? ไม่ใช่ธุระของข้าอยู่แล้ว ถ้าข้าหิว ข้าก็จะฉีกร่างเจ้าเป็นชิ้นๆ และกลืนเข้าไปในลำคอของข้า"
" ท่านหมาป่า ได้โปรดเมตตาฉันสักครั้งด้วยเถอะ อย่าใจร้ายนักเลย"
"เมตตารึ? ใจร้ายรึ? กล้าดียังไง มาขอความเมตตากับข้า? มนุษย์อย่างเจ้า รู้จักความเมตตาด้วยรึ?!"
"มนุษย์ไม่ใช่รึ ที่รู้จักแต่ทำลาย? มนุษย์ไม่ใช่รึ ที่ล่าสัตว์อย่างพวกข้าอย่างไร้ความปรานีไม่ว่าจะเอาไปเป็นอาหารหรือล่าเป็นกีฬาเพื่อความสนุก? มนุษย์มิใช่รึ ที่บุกรุกทำลายความสงบ ตัดไม้โค่นป่า ทำลายที่อยู่อาศัยของสัตว์อย่างพวกข้า? มนุษย์ไม่ใช่รึ ที่ฆ่ากันเองได้เพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง? ผิดกับพวกสัตว์อย่างข้า ที่ฆ่าเพื่อความอยู่รอด แล้วมนุษย์อย่างเจ้ายังมีหน้ามาอ้อนวอนข้าเพื่อชีวิต ไม่ละอายใจบ้างรึ?"
"งั้นฉัน จะยอมเป็นเหยื่อของท่าน แต่ได้โปรด ให้ฉันได้ไปดูแลยายให้หายป่วยก่อนเถอะ" สาวน้อยเสียงสะอื้น ดวงตากลมโตจดจ้องไปยังสายตาแหลมคมคู่นั้นด้วยสายตา
อ้อนวอน หัวใจที่เย็นชาดูเหมือนจะหลอมละลายไปชั่วครู่
"ก็ได้" ร่างใหญ่คลายกรงเล็บ
"ข้าจะลองให้โอกาสเจ้าดู โชคดีนะที่ตอนนี้ข้ายังไม่หิว แต่อย่าลืมล่ะ ว่าจมูกของข้าแหลมคมยิ่งนัก หากเจ้าคิดจะหนีล่ะก็ ข้าจำกลิ่นกายของเจ้าได้ ข้าจะตามหาเจ้าได้ทุกเมื่อ"
"ขอบใจจ๊ะ" เด็กสาวเอ่ย
"เจ้าไม่จำเป็นต้องขอบใจข้าหรอก เพราะเจ้าจะกลายเป็นเหยื่อข้าเมื่อใดก็ไม่รู้"

         "...*ภาพท้องทุ่งแดฟโฟดิลย้อนสู่จิต
             ชวนคิดถึงความสุข ทุกข์หายหนี
             พลันหัวใจลิ่วลอยด้วยเปรมปรีดิ์
             ท้องทุ่งนี้ มีแดฟโฟดิลเพลิดเพลินเอย..."

เด็กสาวก้าวเดินต่อไป ผ้าคลุมสีแดงพริ้วไหวไปตามสายลม ร่างสูงใหญ่ปกคลุมไปด้วยขนยาวสีขาวเทาก้าวเท้าตามไปช้าๆด้วยฝีเท้าอันทรงพลัง สายตายังคงจ้องมองไปยังร่างบอบบางนั้น
"ท่านอยู่เพียงลำพังแบบนี้ทุกวัน โดยไม่มีเพื่อนเลยรึ?" สาวน้อยเอ่ยถาม
"เพื่อนรึ? ชีวิตข้าคงไม่จำเป็นต้องมีเพื่อนกระมัง ข้าเองอยู่ได้ด้วยลำพัง ไม่ต้องพึ่งใคร เมื่อหิว ข้าก็ออกหาเหยื่อ อิ่มท้อง ข้าก็กลับไปยังถ้ำ หรือเดินสำรวจอาณาจักรแห่งนี้ของข้า ไม่เหมือนมนุษย์อย่างเจ้า ที่ต้องมีชีวิตด้วยการพึ่งพากันและกัน เพราะมนุษย์ไม่ได้ต้องการเพียงแค่การมีอาหารกินอยู่ไปวันๆ มนุษย์ต้องการความสุขอย่างอื่นที่ไม่มีวันจบสิ้น จึงต้องแสวงหาผลประโยชน์จากผู้อื่นไปเรื่อยๆ"
"นานมาแล้ว... ที่หมาอย่างข้าเคยเป็นเพื่อนกับมนุษย์ พวกข้าเป็นเพื่อนที่ซื่อสัตย์และจงรักภักดีกับมนุษย์ แต่พบว่ามนุษย์เห็นแก่ตัวเกินไป และไม่ได้ซื่อสัตย์ต่อพวกข้าอย่างที่พวกข้ามีต่อพวกเจ้าเลย พวกข้าจึงหันมาอยู่เพียงลำพัง ลึกเข้าไปในป่า แล้วไม่คิดจะยุ่งเกี่ยวกับมนุษย์อีก มีเพียงบางพวกที่ยังคิดจงรักภักดีและติดตามไปอยู่กับมนุษย์จนถึงปัจจุบันนี้..."
"น่าเศร้าจัง..." เสียงเด็กหญิงกล่าวเบาๆ
"แล้ว...พ่อแม่ หรือพี่น้องของท่านล่ะ มีมั๊ย?"
"พ่อแม่ข้าตายไปแล้ว พี่น้องก็หายสาบสูญไปหมด บ้างก็ตายด้วยฝีมือมนุษย์... เหตุนี้ ข้าจึงไม่ชอบมนุษย์นัก"
"งั้นรึ ฉันเสียใจด้วยนะ" เด็กสาวพูดเสียงสลด
"ฉันไม่รู้เลย ว่ามนุษย์อย่างพวกเราจะโหดร้ายกับสัตว์อื่นถึงขนาดนี้..."
ทั้งสองก้าวเดินต่อไป...

"ให้ฉันเป็นเพื่อนกับท่านได้มั๊ย?" เสียงเล็กๆนั้นถูกเอ่ยออกมา
"เพื่อนรึ? เจ้าจะเป็นเพื่อนกับข้าได้อย่างไร ในเมื่อเจ้าอาจจะกลายเป็นอาหารของข้าในไม่ช้านี้อยู่แล้ว..."
เด็กสาวหน้าสลด... "ฉันรู้ แต่ฉันแค่อยากให้ท่านรู้ไว้ว่า อย่างน้อย ก็ยังมีมนุษย์ที่สามารถเป็นมิตรกับท่านได้ อย่างเช่นฉัน และเพื่อนจะไม่มีวันทำร้ายเพื่อนอยู่แล้ว"
เด็กสาวค่อยๆเอื้อมมือไปยังหัวของสุนัขป่า เธอสัมผัสขนฟูสีขาวอันหยาบกระด้าง และค่อยๆลูบมันอย่างอ่อนโยน
ทันใด หัวใจอันเย็นชาของอสูรร้ายก็หลอมละลาย ความโหดเหี้ยมของสัตว์ป่ามลายไปสิ้น ทั้งสองเดินเคียงคู่กันไปในเส้นทางอันมืดมิด
จนในที่สุด ทั้งสองก็ออกมายังทุ่งหญ้ากว้าง แสงสว่างแทรกอยู่ในทุกอณูของอากาศ เด็กสาวสูดอากาศเข้าไปเต็มปอด มองไปยังบ้านไม้หลังเล็กที่อยู่ข้างหน้า
"นั่นไง บ้านคุณยาย... ท่านจะไปกับฉันมั๊ยจ๊ะ?" หมาใหญ่เดินตามอย่างว่าง่าย
ทันใดนั้น ร่างทั้งสองต้องหยุดชะงัก ชายหน้าตาโหดเหี้ยมร่างใหญ่ยืนตระหง่านอยู่ข้างหน้า เล็งปืนไปที่ร่างสีเทาขาวนั้น "หลบไป สาวน้อย!" ชายฉกรรจ์ออกคำสั่ง
เด็กสาวหันขวับทันใด หยุดนะ! เขาเป็นเพื่อนของฉัน!
'ปัง!' ก่อนที่เด็กสาวจะทันได้พูดอะไรออกไป ลูกกระสุนก็ไปฝังในหัวใจของเพื่อนของเธอเสียแล้ว ร่างใหญ่ของมันล้มพุบบนพื้นหญ้า เลือดสีแดงฉานค่อยๆหลังไหลออกมา "เกิดอะไรขึ้น?" ร่างหญิงสาวสูงวัยเดินกระโผลกกระเผลกมาจากประตูบ้าน
"นั่น หนูน้อยหมวกแดงของยายรึ? เกิดอะไรขึ้น?!" หญิงชรารีบตรงมาที่เด็กสาว
"มีหมาป่าน่ะครับ ผมยิงมันตายเมื่อกี้นี้เอง"
"โอ พระเจ้าช่วย ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วนะหลานรัก ขอบคุณคุณมากนะคะ ถ้าไม่ได้คุณคงแย่เลย เข้ามาข้างในก่อนเถอะค่ะ"
หญิงชราและชายคนนั้นเข้าไปในบ้านแล้ว แต่เธอคงยังยืนอยู่ตรงนั้น ก้มลองมองไปที่เพื่อนของเธอ...
เด็กสาวค่อยๆประคองร่างที่แผ่นิ่ง มีเพียงลมหายใจแผ่วเบา เลือดสีแดงที่หลั่งไหลออกมา และน้ำตาจากดวงตาสีฟ้าคู่นั้น ดวงตาที่จ้องไปยังสาวน้อย เพื่อนคนเดียวในชีวิตของมัน เพื่อนคนเดียวที่เข้ามาเปลี่ยนจิตใจของมันให้รู้สึกอบอุ่นเพียงครู่สัมผัส 'ลิลลี่'สาวน้อยที่มันหลงรัก...
"ฉันขอโทษ..." เด็กสาวเอ่ยทั้งน้ำตา กอดร่างนั้นกระชับแนบกาย เลือดสีแดงซึมซับเข้าไปยังเสื้อคลุมให้มีสีแดงสดยิ่งขึ้น ก่อนที่มันจะสิ้นใจแล้วจากไป...

นี่คือเรื่องของหมาป่าตัวหนึ่ง ก่อนที่เรื่องราวของมันจะถูกเสริมเติมแต่งผันแปร กลายมาเป็นเรื่องเล่าของมนุษย์ที่เห็นแก่ตัว... กลายมาเป็นนิทาน เพื่อเตือนใจสอนลูกหลานให้ระวังอันตรายจากสัตว์เดรัจฉาน อย่างพวกมัน....

ภาพดอกแดฟโฟดิล(daffodil)ค่ะ

[HOME][รายชื่อคณะผู้จัดทำ]

[ความลับของหมาป่า] [ราพันเซล] [เด็กชายกับต้นแอ๊บเปิ้ล] [นางฟ้าของผม] [เจ้าบ่าวอสูร]
[ลูกหมูสามตัว] [ลูกเป็ดขี้เหร่] [ก้าบ..ก้าบ.. ] [เจ้าหญิงทั้งห้า] [ทำไม?]
[เจ้าสาวชาวป่า] [ต้นไม้เป็นพยาน] [วาลิแดด พ่อเฒ่าใจงาม] [เจ้าทึ่ม กับ ยักษ์ใหญ่] [โอ่งวิเศษ]
[นิทานแม่มด] [เมืองอึกทึก] [ละโมบห้าแต้ม] [ต้นไม้มัจฉา] [ค้างคาวกับปลาโลมา]
[นกฮูกกับช้าง] [หมาป่าหน้าโง่] [หมาป่ากับหมาจิ้งจอก] [หัวผักกาดยักษ์] [ใครโง่กว่ากัน]

กลับไปหน้าแรก
จำนวนผู้เข้าใช้งาน
ตั้งแต่วันที่ 16 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2550