นายจำเลิศจอมลืม

                          ณ หมู่บ้านห่างไกลความเจริญหมู่ีบ้านหนึ่งมีชายผู้หนึ่งขึ้นชื่อว่าเป็นชายที่ขี้ลืมมากที่สุดในหมู่บ้าน ชื่อเสียงเรียงนามของเขาก็คือ "นาขจำเลิศ" เขาเป็นบุคคลประเภทได้หน้าลืมหลัง ยามกินอิ่มมักจะลืมว่าตัวเองกินอะไรลงไป ยามเดินทางมักจะเลอะเลือนว่าจะไปแห่งหนใด ความเลอะเลือนของเข้าเข่าข่ายเป็นโรคไซเมอร์ ภรรยาของเขาจึงหาทางช่วยเหลือสามีโดยรีบด่วน ด้วยการให้สามีเิดินทางไปหาด็อกเตอร์จิ๋ว ผู้เชี่ยวชาญทางด้านโรคอัลโซเมอร์  วันเดินทางนายจำเลิศได้ควบม้าไปยังต่างเมืองพร้อมธนูคู่ ชายหนุ่มควบตะบันม้าทะยานไปอย่าง มาดมั่นจนกระทั่งเพชฌาตปู๊ด ๆ เล่นงานทำให้เขาต้องหยุดเดินทางกลางคันเพื่อขับถ่าย  นายจำเลิศลงจากหลังม้าพลางกุมท้องหน้าบิดเบี้ยว เขาจูงม้าไปผูกไว้ที่ต้นไม้แห่งหนึ่ง ก่อนจะวิ่งหน้าหาที่ทำเล เมื่อพบทำเลที่เหมาะสมชายหนุ่มจึงนั่งยอง ๆ พลางปักธนูดอกหนึ่งไว้ตรงหน้า เสร็จกิจเรียบร้อยอย่างสบายอุรา ชายหนุ่มก็ต้องร้องอย่างตกใจ "อื่อฮือ เกือบแล้วไม่ล่ะ  ดีนะที่ใส่พระรอดไม่งั้นโดยธนูปักฉึกแสกหน้าแน่ ๆ ใครกันกล้าลองดีกับข้า" นายจำเลิศมองธนูที่ปักตรงหน้าพลางเหลียวหาศัตรูโดยรอบ ฉับพลันทันทีก็มองเห็นม้าที่ตัวเองผูกไว้ "ดีนะรอดตายหวุดหวิดแล้วยังได้ม้าเป็นของแถม โชคดีแท้ ๆ เรา" นายจำเลิศกระยิ่มยิ้มในโชควาสนาโดยลืมไปว่าทั้งลูกธนูและม้าเป็นของตน อารมดีใจไม่ทันระวังนายจำเลิศก็กันไปเหยีบกองทุกข์ของตัวเองเข้าเบ้อเร่อ  ชายหนุ่มหัวเสียเป็นอย่างมากก่อนจะกล่าวว่า "ไอ้หมาตัวไหนว่ะขี้ไม่เป็นที่เป็นทาง  นิสัยหมา ๆ แบบนี้เดี๋ยวเถอะมึงดูสิขี้ก็เหม็น โธ่เว้ย ! เลอะเทอะหมด" นายจำเลิศสบถด่าเป็นวรรคเป็นเวร เมื่อความโมโหดั่งเพลิงพายุดับมอดลง ชายหนุ่มจึงขึ้นม้าควบทะยานไปยังทิศตรงข้าม เมื่อมาถึงบ้านหลังหนึ่งเขาก็ลงจากหลังม้าในทันที ชายหนุ่มเดินป้วนเปี้ยนอยู่หน้าลานหน้าบ้านก่อนจะกล่าวกับตัวเองว่า "ทำไมบ้านของด็อกเตอร์ถึงได้ทรุดโทรมแบบนี้วะ ไม่รู้จักปรับปรุงเสียบ้างเลย" นายจำเลิศบ่นอุบ เสียก๊อกแก๊กอยู่หน้าบ้านทำให้เจ้าของบ้านเดินออกมา เมื่อรู้ว่าเป็นใคนางเจ้าของบ้านก็พ่นไฟใส่ทันที "หน็อยให้ไปแค่นี้ยังจำไม่ได้อีก ฉันจะเอาะอะไรกับแกดีนี่(ฉอด ๆๆๆๆ)"  ภรรยาของนายจำเลิศด่าเป็นชุดใหญ่ ทั้งแค้นทั้งอยากหัวเราะในความเป็นโรคอัลไซเมอร์ของสามี  นายจำเลิศจ้องมองนางอย่างฉุนเฉียวก่อนจะบ่นตามหลังว่า  "นางคนนี้สงสัยจะเป็นโรคประสาท  บ่นอยู่ได้  ใครได้เป็นภรรยามีแต่ซวยกับซวย  โชคดีของเราที่ไม่มีภรรยาแบบนี้  ฮ่าๆๆๆ"

                            นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า  ผู้ที่ฝึกตนมาดีแล้ว  ย่อมรู้ว่าตัวกำลังคิด  กำลังทำอะไรอยู่  โดยการฝึกฝนกระบวนการคิดอย่างเป็นระบบระเบียบ