---

 ยุคราชวงศ์เซี่ย   ยุคราชวงศ์ซาง   ยุคราชวงศ์โจว

ที่มาของรูปภาพ http://img31.imageshack.us/img31/7/18354panku.gif

ผานกู่ยันฟ้าเหยียบดินอยู่เช่นนั้นตลอดเวลา จนมาภายหลัง ยามเมื่อองค์ประกอบของฟ้าดินเริ่มคงสภาพ ผานกู่ก็ล้มลงสิ้นชีวิต ยามใกล้สิ้นลม ผานกู่ได้แปรลมหายใจเข้าออกของตนให้กลายเป็นสายลมและหมู่เมฆ แปรเสียงเป็นฟ้าแลบฟ้าร้อง แปรตาซ้ายเป็นตะวัน ตาขวาเป็นจันทรา เส้นผมและหนวดเคราแปรเป็นดวงดาว แขนขาแปรเป็นเสาสุดเขตแดนทิศทั้งสี่ อวัยวะภายในทั้งห้า(ปอด , ตับ , ม้าม , หัวใจ , ไต)แปรเป็นขุนเขาทั้งห้า(ขุนเขาเแห่งทิศเหนือเหิงซาน ทิศใต้เหิงซาน(เขียนคนละตัวกัน) ทิศตะวันออกไท่ซาน ทิศตะวันตกฮว๋าซาน ใจกลางซงซาน) โลหิตแปรเป็นแม่น้ำหวงโหและแยงซีเกียง เนื้อกลายเป็นดินสำหรับทำนา หยาดเหงื่อบนร่างแปรเป็นต้นไม้ใบหญ้า สร้างความเขียวชอุ่มแก่แผ่นดิน                   

ส่วนมนุษย์อย่างเรานั้นแปรมาจากตัวพยาธิ เห็บ หมัด ที่แทรกอยู่ในตัวผานกู่ ส่วนแขนขาลำตัวที่กลายมาเป็นภูเขาเทือกเขาเปรียบเสมือนเสาที่คอยค้ำยันฟ้ากับดินไว้ ภูเขาที่สำคัญที่สุดคือด้านตะวันออกและตะวันตก ภูเขาด้านตะวันออกมีชื่อว่า ไทซาน (泰山 Tai shan) ซึ่งเป็นภูเขาที่มีอยู่จริงตามภูมิศาสตร์ของจีน ผู้ที่ดูแลรักษาภูเขาแห่งนี้มีชื่อว่า มูคุง (Mu-Kung) ผู้เป็นใหญ่แห่งหยาง และเทพเจ้าแห่งความเป้นอมตะ ส่วนภูเขาด้านตะวันตกมีชื่อว่า คุนลุน (昆仑Kun-lun) หรือเรียกว่า คุนลุ้น ภูเขาสูงเสียดฟ้าและหยั่งรากลึกลงไปในดิน เป็นต้นกำเนิดของแม่น้ำเหลืองและเป็นที่สถิตอยู่ของเทพเจ้าหลายองค์

แหล่งอ้างอิง http://www.thaichinese.net/History/Ancient/ancient.html  http://gotoknow.org/blog/nuhanyu/308709 http://www.mythland.org/v3/thread-3099-1-1.html