กาพย์เห่เรือ
พระนิพนธ์ เจ้าฟ้าธรรมธิเบศร์
เห่ชมปลา

ช้าลวะเห่

พิศพรรณปลาว่ายเคล้า    คิดถึงเจ้าเศร้าอารมณ์  
มัศยายังรู้ชม    สมสาใจไม่พามา  
นวลจันทร์เป็นนวลจริง    เจ้างามพริ้งยิ่งนวลปลา
คางเบือนเบือนหน้ามา    ไม่งามเท่าเจ้าเบือนชาย  
เพียนทองงามดั่งทอง    ไม่เหมือนน้องห่มตาดพราย  
กระแหแหนห่างชาย    ดังสายสวาทคลาดจากสม  

ทรงแปลง
แก้มช้ำช้ำใครต้อง    อันแก้มน้องช้ำเพราะชม  
ปลาทุกทุกข์อกกรม    เหมือนทุกข์พี่ที่จากนาง ฯ  

มูละเห่
น้ำเงินคือเงินยวง    ขาวพรายช่วงสีสำอาง  
ไม่เทียบเปรียบโฉมนาง    งามเรืองเรื่อเนื้อสองสี  
ปลากรายว่ายเคียงคู่    เคล้ากันอยู่ดูงามดี  
แต่นางห่างเหินพี่    เห็นปลาเค้าเศร้าใจจร  

ทรงแทรก 5 บท
หางไก่ว่ายแหวกว่าย    หางไก่คล้ายไม่มีหงอน  
คิดอนงค์องค์เอวอร    ผมประบ่าอ่าเอี่ยมไร  
ปลาสร้อยล่องลอยชล    ว่ายเวียนวนปนกันไป
เหมือนสร้อยทรงทรามวัย    ไม่เห็นเจ้าเศร้าบ่วาย  
เนื้ออ่อนอ่อนแต่ชื่อ    เนื้อน้องฤาอ่อนทั้งกาย  
ใครต้องข้องจิตต์ชาย   ไม่วายนึกตรึกตรึงทรวง
ปลาเสือเหลือที่ตา    เลื่อมแหลมกว่าปลาทั้งปวง
เหมือนตาสุดาดวง   ดูแหลมล้ำขำเพราะคม  
แมลงภู่คู่เคียงว่าย    เห็นคล้ายคล้ายน่าเชยชม
คิดความยามเมื่อสม    สนิทเคล้าเจ้าเอวบาง  
หวีเกศเพศชื่อปลา    คิดสุดาอ่าองค์นางี 
หวีเกล้าเจ้าสระสาง    เส้นเกศสรวยรวยกลิ่นหอม  
ชะแวงแฝงฝั่งแนบ    ชะวาดแอบแปลบปนปลอม
เหมือนพี่แนบแอบถนอม   จอมสวาทนาฎบังอร
พิศดูหมู่มัจฉา   ว่ายแหวกมาในสาคร
คนึงนุชสุดสายสมร   มาด้วยพื่จะดีใจ ฯ