ใช้ยาให้ถูกกับโรค 对症下药 (Duìzhèngxiàyào)

ที่มาของภาพ ：http://pic1a.nipic.com/2009-01-12/200911219495852_2.jpg

华陀是东汉末年闻名的医学家，他精通内、外、妇、儿、针灸(jiǔ)各科，医术高明，诊断准确，在我国医学史上享有很高的地位。

华陀给病人诊疗时，能够根据不同的情况，开出不同的处方。

有一次，州官倪寻和李延一同到华陀那儿看病，两人诉说的病症相同：头痛发热。华陀分别给两人诊了脉后，给倪寻开了泻药，给李延开了发汗的药。

两人看了药方，感到非常希奇，问：“我们两人的症状相同，病情一样，为什么吃的药却不一样呢？”

华陀解释说：“你俩相同的，只是病症的表象，倪寻的病因是由内部伤食引起的，而李延的病却是由于外感风寒，着了凉引起的。两人的病因不同，我当然得对症下药，给你们用不同的药治疗了。”

倪寻和李延服药后，没过多久，病就全好了。

后来，“对症下药”这一成语，就用来比喻要善于区别不同的情况，正确地处理各种问题。

   Huá tuó shì dōnghàn mònián wénmíng de yīxué jiā, tā jīngtōng nèi, wài, fù, er, zhēnjiǔ (jiǔ) gè kē, yīshù gāomíng, zhěnduàn zhǔnquè, zài wǒguó yīxué shǐshàng xiǎng.
Yǒu hěn gāo dì dìwèi.

   Huá tuó gěi bìngrén zhěnliáo shí, nénggòu gēnjù bùtóng de qíngkuàng, kāi chū bùtóng de chǔfāng.

   Yǒu yīcì, zhōu guān ní xún hé li yán yītóng dào huá tuó nàer kànbìng, liǎng rén sùshuō de bìngzhèng xiāngtóng: Tóutòng fārè. Huá tuó fēnbié gěi liǎng rén zhěn le mài hòu, gěi ní xún kāi le xièyào, gěi liyánkāi le fāhàn de yào.

   Liǎng rén kàn le yàofāng, gǎndào fēicháng xīqí, wèn:“Wǒmen liǎng rén de zhèngzhuàng xiāngtóng, bìngqíng yīyàng, wèishéme chī di yào què bù yīyàng ne?”.

   Huá tuó jiěshì shuō:“Nǐ liǎ xiāngtóng de, zhǐshì bìngzhèng de biǎoxiàng, ní xún dì bìngyīn shì yóu nèibù shāng shí yǐnqǐ de, ér li yán de bìng què shì yóuyú wàigǎn fēnghán, zhe le liáng yǐnqǐ de. Liǎng rén de bìngyīn bùtóng. , Wǒ dāngrán de duìzhèngxiàyào, gěi nǐmen yòng bùtóng di yào zhìliáo le.
  
   Ní xún hé li yán fúyào hòu, méi guò duōjiǔ, bìng jiù quán hǎo le.

   Hòulái,“duìzhèngxiàyào” zhè yī chéngyǔ, jiù yòng lái bǐyù yào shànyú qūbié bùtóng de qíngkuàng, zhèngquè de chǔlǐ gè zhǒng wèntí.

     ปลายสมัยฮั่นตะวันออก (25 - 220) มีแพทย์ที่มีชื่อเสียงคนหนึ่งชื่อ หัวทัว เขามีฝีมือล้ำเลิศในการรักษาโรคภัยไข้เจ็บ เวลารักษาคนไข้ เขามักจะสอบถามถึงสภาพอาการป่วย ระยะเวลาที่ป่วย และตรวจดูอาการอย่างละเอียดเพื่อหาสาเหตุของโรค เพราะฉะนั้น เขาจึงวินิจฉัยโรคได้อย่างถูกต้องและแม่นยำ พร้อมทั้งเขียนใบสั่งยาตามสภาพอาการของโรค
     อยู่มาวันหนึ่ง มีคนไข้ 2 คน คนหนึ่งชื่อ หลี่เอี๋ยน อีกคนชื่อ หนีสวิน ต่างคนต่างก็เจ็บด้วยอาการปวดหัวตัวร้อน จึงมาให้หัวทัวรักษา หลังจากที่หัวทัวสอบถามลักษณะอาการและตรวจดูอย่างละเอียดแล้วก็เขียนใบสั่งยาให้กับเขาสองคนไปคนละใบ หลี่เอี๋ยนต้องทานยาผง ส่วนหนีสวินต้องทานยาระบาย เมือ่คนทั้งสองดูใบสั่งยาของกันและกันแล้วก็รู้สึกแปลกใจมาก จึงถามหัวทัวว่า
    “เราสองคนป่วยเป็นโรคเดียวกัน แต่ทำไมจึงใช้ยาไม่เหมือนกันล่ะ?”
หัวทัวจึงอธิบายให้ฟังว่า
    “การใช้ยาต้องดูตามสภาพอาการที่เกิดขึ้นจริงของคนไข้ ถึงแม้เจ้าสองคนจะมีลักษณะอาการป่วยที่คล้ายคลึงกัน แต่สาเหตุของการป่วยกลับแตกต่างกัน ร่างกายภายในของหลี่เอี๋ยนไม่มีอะไรผิดปกต อาการป่วยของเขาเกิดขึ้นเนื่องจากร่างกายภายนอกกระทบกับความเย็นและเป็นไข้หวัด ส่วนหนีสวินร่างกายภายนอกไม่มีอะไรผิดปกติ อาการป่วยของเขาเกิดขึ้นเพราะว่าเขาทานอาหารมากเกินไป ทำให้ระบบย่อยมีปัญหา ซึ่งเป็นอาการที่เกิดจากภายใน เมื่อสาเหตุของอาการป่วยแตกต่างกัน การใช้ยาก็ต้องแตกต่างกันเป็นธรรมดา”
หลี่เอี๋ยนและหนีสวินฟังแล้วก็ทานยาด้วยความสบายใจและหายจากอาการป่วยในเวลาไม่นานนัก
   

     สำนวน “ใช้ยาให้ถูกกับโรค” ใช้อุปมาถึงการเลือกใช้วิธีการที่สอดคล้องกับสภาพความจริงเชิงภววิสัยเพื่อที่จะจัดการกับปัญหาบางอย่างให้เหมาะสม