มองลูกเหมย(บ๊วย)เพื่อดับกระหาย 望梅止渴 (Wàngméizhǐkě)

          ในสมัยสามก๊ก มีนักการเมืองและนักการทหารที่มีชื่อเสียงคนหนึ่งชื่อ เชาเฉา (โจโฉ) ฤดูร้อนปีหนึ่ง โจโฉนำกำลังทหารไล่ตามศัตรูไป จนกระทั่งถึงสถานที่แห้งแล้งและกันดารแห่งหนึ่ง ขณะนั้น ทหารทั้งหลายต่างรู้สึกกระหายน้ำจนริมฝีปากแห้งแตกและเกิดอาการเจ็บคออย่างรุนแรง แต่ละคนมีสภาพอ่อนล้า ไร้เรี่ยวแรงจนแทบจะเดินไม่ไหว โจโฉเห็นทุกคนเดินทัพทั้งเหน็ดเหนื่อยทั้งกระหายจึงสั่งให้หยุดพักและส่งคนออกไปค้นหาแหล่งน้ำทุกทิศทุกทาง
สถานที่แห่งนั้นไม่มีแม่น้ำลำคลอง ไม่มีบ่อน้ำ และไม่พบเห็นน้ำแม้แต่นิดเดียว โจโฉร้อนใจไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหาด้วยวิธีใด เขาเงยหน้ามองไปเบื้องหน้า ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้วิธีหนึ่ง โจโฉกระโดดขึ้นขี่ม้าและใช้แส้ชี้ไปข้างหน้าว่า
“โอ！ ทุกคนดูสิ！มีของที่จะช่วยแก้กระหายได้แล้ว”
ทหารทุกคนพอได้ยินก็เกิดความรู้สึกชุ่มชื่นขึ้นมาทันที พากันลุกขึ้นแล้วมองตามไปข้างหน้า โจโฉพูดต่อว่า
“ด้านหน้ามีป่าเหมย(บ๊วย) ตอนนี้ผลของมันยังสุกไม่เต็มที่ แต่ละลูกจึงมีรสหวานอมเปรี้ยว พวกเราไปกินลูกเหมยกันเถอะ！”
ทหารทุกคนพอได้ยินคนพูดถึงผลเหมยก็พาลนึกถึงรสเปรี้ยวของมัน ซึ่งช่วยกระตุ้นให้น้ำลายไหลออกมาเองตามธรรมชาติ ช่วยแก้กระหายไปได้ชั่วระยะเวลาหนึ่ง เมื่อทุกคนรู้สึกกระชุ่มกระชวยและมีชีวิตชีวา ก็เรียกกำลังวังชากลับคืนมาได้ โจโฉจึงรีบฉวยโอกาสนั้นเคลื่อนทัพต่อและสามารถออกจากสถานที่แห่งนั้นได้อย่างรวดเร็ว
 ต่อมาสำนวน “มองลูกเหมยเพื่อดับกระหาย” ได้มีการใช้ในการอุปมาว่า เมื่อความใฝ่ฝันหรือความปรารถนาไม่สามารถเป็นจริงได้ ก็ให้ปลุกปลอบใจตนเองโดยการจินตนาการ