ความเคยชินคือบ่อเกิดของความชำนาญ 熟能生巧 (Shúnéngshēngqiǎo)

        北宋时候有一个叫陈尧咨的人，非常善于射箭，当时的人都知道他是一个百发百中的射箭手，所以大家都对他很敬佩。陈尧咨受到大家称赞之后，觉得自己的本领已是天下无双，便骄傲自满起来。

　　一天，陈尧咨又在靶场表演他那百步穿杨的绝技。一箭射出，把又细又软的柳枝条射断了。观众们看得大声喝彩，并要求他再来一次。这时有个卖油的老头正从那里经过，看了后，却笑着说：“这有什么了不起，只不过手法熟练些罢了!”陈尧咨听了，不禁大怒，喝道：“你这老头有什么本领，竟敢藐视我?”老头回答：“我哪里敢藐视你，我只是从几十年的斟油经验中，知道做熟了的事情，便会找出窍门来的道理。”说着，便从他的油担上取下一个葫芦，葫芦口上放一枚方孔铜钱，然后打了一勺油，高举油勺往葫芦里倒，倒下的油直得像一条线似的穿过钱孔进入葫芦中。油倒完了，把铜钱拿起来给大家看，钱孔周围竟没有一丝油渍，大家看了都赞叹不已。老头微笑着对陈尧咨说：“我这也没有什么了不起，只是熟能生巧罢了。”陈尧咨听了，一声不响便掉头走了。

　　后来的人便根据这故事引申出“熟能生巧”这个成语，用来说明熟悉了所做的事情，便能找出做得更好的办法来。

     Běisòng shíhou yǒu yīgè jiào chén yáo zī de rén, fēicháng shànyú shèjiàn, dāngshí de rén dōu zhīdào tā shì yīgè bǎifābǎizhòng de shèjiàn shǒu, suǒyǐ dàjiā dōu duì tā hěn jìngpèi. Chén yáo zī shòudào dàjiā chēngzàn zhīhòu, juéde zìjǐ de běnlǐng yǐ shì. Tiānxià wúshuāng, biàn jiāoào zìmǎn qǐlái.
     Yītiān, chén yáo zī yòu zài bǎchǎng biǎoyǎn tā nà bǎibùchuānyáng de juéjì. Yī jiàn shèchū, bǎ yòu xì yòu ruǎn de liǔ zhītiáo shè duàn le. Guānzhòng men kàn de dàshēng hècǎi, bìng yāoqiú tā zàilái yīcì. Zhè shí yǒu gè mài yóu. De lǎotóu zhèng cóng nàlǐ jīngguò, kàn le hòu, què xiào zhe shuō:“Zhè yǒu shé me liǎobùqǐ, zhǐ bùguò shǒufǎ shúliàn xiē bàle!” Chén yáo zī tīng le, bùjīn dà nù, hèdào:“Nǐ zhè lǎotóu yǒu shé me běnlǐng. Jìng gǎn miǎoshì wǒ?     “Lǎotóu huídá:” Wǒ nǎlǐ gǎn miǎoshì nǐ, wǒ zhǐshì cóng jǐ shí nián de zhēn yóu jīngyàn zhōng, zhīdào zuò shú le de shìqíng, biàn huì zhǎo chū qiàomén lái de dàolǐ.“Shuō zhe, biàn cóng. Tā de yóu dān shàng qǔ xià yīgè húlu, húlu kǒushàng fàng yī méifāng kǒng tóngqián, ránhòu dǎ le yī sháo yóu, gāojǔ yóu sháo wǎng húlu lǐ dào, dào xià de yóu zhí de xiàng yītiáo xiàn shì de chuān guò qián kǒng jìnrù húlu. Zhōng. Yóu dào wánliǎo, bǎ tóngqián ná qǐlái gěi dàjiā kàn, qián kǒng zhōuwéi jìng méiyǒu yīsī yóuzì, dàjiā kàn le dōu zàntàn bùyǐ. Lǎotóu wéixiào zhe duì chén       yáo zī shuō:“Wǒ zhè yě méiyǒu shé me liǎobùqǐ, zhǐshì shúnéngshēngqiǎo bàle. “Chén yáo zī tīng le, yīshēng bù xiǎng biàn diàotóu zǒu liǎo.

Hòulái de rén biàn gēnjù zhè gùshì yǐnshēn chū “shúnéngshēngqiǎo” zhège chéngyǔ, yòng lái shuōmíng shúxī le suǒ zuò de shìqíng, biàn néng zhǎo chū zuò de gèng hǎo de bànfǎ lái.

        สมัยราชวงศ์ซ่งมีนักแม่นธนูคนหนึ่งชื่อ เฉินเหย่าจือ เขามีฝีมือในการยิงธนูที่เก่งกาจมาก ยิงออกไปทุกครั้งก็ถูกเป้าหมายทุกครั้ง เรียกได้ว่ายิงร้อยครั้งก็ถูกทั้งร้อยครั้ง ทุกคนจึงเคารพนับถือเขามาก เหตุนี้เองที่ทำให้เฉินเหย่าจือเกิดอาการเท้าไม่ติดดิน คิดว่าตัวเองยิงธนูเก่งที่สุด ในแผ่นดินนี้หามีใครเทียบเทียมเขาได้ไม่
        วันหนึ่งขณะที่เฉินเหย่าจือกำลังแสดงการยิงธนูอยู่ในสนามซึ่งมีผู้ชมมากมาย ธนูที่เขายิงออกไปทุกดอกไม่มีพลาดเป้า ยิงร้อยครั้งก็ถูกทั้งร้อยครั้ง เสียงปรบมือแสดงความชื่นชมจึงดังก้องกระหึ่มไปทั่วทั้งสนาม ตัวเขาเองก็กระหยิ่มยิ้มย่องอย่างภาคภูมิใจ แต่มีชายชราคนหนึ่งซึ่งยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนนั้นด้วย กลับไม่ได้โห่ร้องแสดงความชื่นชมยินดีตามคนอื่นๆ เฉินเหย่าจือสังเกตเห็นอากัปกิริยาแปลกๆของชายชราผู้นั้นจึงพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยจะพอใจนักว่า
       “ท่านยิงธนูเป็นไหม? ท่านว่าวิธียิงธนูของข้าเป็นอย่างไรบ้าง?”
ชายชรามองเฉินเหย่าจือแล้วตอบว่า “ข้ายิงธนูไม่เป็น ท่านก็ยิงใช้ได้นะ แต่นั่นไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดอะไร เพราะการยิงธนูเป็นวิธีการที่ท่านคุ้นเคยเท่านั้นเอง” 
       เฉินเหย่าจือฟังแล้วรู้สึกขุ่นข้องหมองใจมาก จึงท้าชายชราผู้นั้นว่า “ท่านกล้าดูถูกข้า แล้วตัวท่านเองมีความสามารถอะไร ลองแสดงให้ทุกคนได้ชมเป็นขวัญตาบ้างสิ”
        ชายชราเห็นว่าเขายังไม่ยอมจำนนจึงว่า “ก็ได้ ท่านต้องจับตาดูให้ละเอียดนะ!”
        ว่าแล้ว ชายชราก็จัดแจงหยิบน้ำเต้าที่ใช้ใส่น้ำมันออกมาวางบนพื้นและหยิบเหรียญทองแดงที่มีรูโหว่ตรงกลางไปปิดปากน้ำเต้าไว้ จากนั้นก็ยกช้อนตักน้ำมันขึ้นแล้วเทน้ำมันลงไปในน้ำเต้า แลเห็นเป็นเส้นสายเรียวเล็กไหลผ่ากลางเหรียญทองแดงลงไปในน้ำเต้า เขาเทน้ำมันจนหมดช้อน แต่ปรากฏว่าบนเหรียญทองแดงเหรียญนั้นกลับไม่มีสะเก็ดน้ำมันติดอยู่แม้แต่หยดเดียว ทุกคนเห็นแล้วต่างก็ปรบมือชื่นชมในฝีมือการเทน้ำมันอันยอดเยี่ยมของชายชรา หลังจากนั้น ชายชราก็พูดกับเฉินเหย่าจือว่า
        “ที่ข้าเทน้ำมันได้ ไม่ใช่เรื่องเก่งกาจสามารถอะไรเลย เพียงแต่ข้าทำมานานจนกระทั่งเคยชินแล้ว”
เฉินเหย่าจือฟังแล้วก็สำทับว่า “ถูกต้อง ถูกต้อง ท่านผู้เฒ่าพูดมีเหตุผล”
นับตั้งแต่นั้นมา เฉินเหย่าจือก็กลายเป็นคนที่มีความอ่อนน้อมถ่อมตน ไม่หยิ่งยะโสโอหังอีกต่อไป
       

         ต่อมาสำนวน “ความเคยชินคือบ่อเกิดของความชำนาญ” ใช้เปรียบเทียบว่า ไม่ว่าเรื่องอะไรขอเพียงเรายอมลงมือลงแรงฝึกฝนอย่างสม่ำเสมอ ปฏิบัติอยู่ซ้ำๆจนกระทั่งเกิดความเคยชิน เมื่อถึงเวลาปฏิบัติจริงผลก็จะเป็นดังที่เราต้องการ