ในคืนนั้นพร้อมกับเนรมิตความร่ำรวยให้ครอบครัวนี้  จนเป็นที่ร่ำลือไปทั่วทั้งหมู่บ้าน 
ยังมีอีกครอบครัวหนึ่ง  มีลูกสาวชื่อ นางกะเดิบซลา     เมื่อแม่ของนางกะเดิบซลาได้ยินเรื่องนี้เข้า
ก็เกิดความอิจฉาและอยากร่ำรวยกับเขาบ้าง  จึงแวะเวียนไปบ้านนางกะเดิบโดง  ฝ่ายแม่ของนางกะเดิบโดง
ก็เล่าความจริงทั้งหมดให้ฟังแม่ของนางกะเดิบซลา  เมื่อกลับมาถึงบ้านก็คว้าเสียม ตะกร้าไปหาหน่อไม้
ในใจก็คิดถึงความร่ำรวยตลอดทาง  อยากได้เขยรูปงามให้ผู้คนร่ำลือเหมือนแม่นางกะเดิบโดงบ้าง
เมื่อไปถึงป่าไผ่  นางก็เอาเสียมไปเสียบไว้กับกอไผ่กอเดิมที่แม่นางกะเดิบโดงทำเสียมติด แล้วนางก็ทำทีร้องหาคนช่วย
เอาเสียมออกจากกอไผ่ให้  แล้วนางจะยกลูกสาวให้  นางร้องเกือบทั้งวันก็ไม่มีใครมาช่วยใกล้ค่ำนางเกือบหมดความอดทน 
ก็มีงูใหญ่ตัวหนึ่งอาสาจะเอาเสียมให้นาง  นางดีใจมากบอกว่าให้รีบไปบ้าน  นางจะทิ้งเปลือกหน่อไม้ไว้เป็นที่
สังเกตตลอดจนถึงบ้าน แม่นางกะเดิบซลาดีใจรีบกลับบ้านแล้วบอกแก่นางกะเดิบซลา  ให้เตรียมตัวรับว่าที่ผัวงู 
นางกะเดิบซลาเป็นคนดี แต่ขัดใจแม่ไม่ได้  จึงจำใจต้องทำตามผู้เป็นแม่คืนนั้นงูตัวใหญ่มาที่บ้านนางกะเดิบซลา 
แม่ของนางดีใจ  รีบพาเข้าห้องลูกสาว  กำชับให้ปิดประตูลงกลอนให้เรียบร้อย  ส่วนตัวเองจะเข้านอนคอยเงี่ยหูฟังสถานการณ์  
สักพักหนึ่งได้ยินเสียงนางกะเดิบซลาร้องบอกว่า  งูใหญ่ได้กลืนข้อเท้าตนเองแล้ว   แม่นางกะเดิบซลาได้ยินดังนั้น 
ก็ให้ขัดเคืองยิ่งนัก  นางตะคอกให้ลูกเงียบ  เพียงสามีหยอกเล่นนิดหน่อยก็ทำกระโตกกระตากให้คนอื่นรู้
สักครูหนึ่งนางกะเดิบซลา  ก็ร้องดังขึ้นอีกว่า  งูได้กลืนมาถึงเอวแล้ว  แม่นางก็บอกให้เงียบ  สักพักนางกะเดิบซลา
ก็ร้องอีกว่างูกลืนนางถึงคอแล้ว  แม่ของนางก็บอกให้เงียบรุ่งเช้าแม่นางกะเดิบซลา ตื่นหุงหาอาหารจนสายก็ยังไม่เห็นลูกสาว
และลูกเขยออกจากห้อง  จึงเอะใจเคาะประตูไม่มีใครตอบ  จึงลงเดินไปหารอบๆบ้าน  เห็นงูใหญ่ท้องป่อง  
เนื่องจากกลืนนางกะเดิบซลา  ไปขดตัวอยู่ในสวนหม่อนหลังบ้านนางตกใจสุดขีดร้องให้ชาวบ้านมาช่วยฆ่างูผ่าท้องช่วย  
นางกะเดิบซลาออกมาได้  เรื่องนี้เป็นที่ซุบซิบนินทาของคนในหมู่บ้านสร้างความอับอายแกนางกะเดิบซลาเป็นอย่างมาก
นางบอกกับแม่ของนางว่า  ขอตัวไปอาบน้ำล้างเมือกงู  ที่กลืนนางออก    แม่นางให้น้องชายคนเดียวของนางตาม
ไปเป็นเพื่อนด้วยนางกะเดิบซลาคว้าขันน้ำ  และถูกผ้าเดินออกจากหมู่บ้านหาแหล่งน้ำชำระล้างร่างกายผ่านหนองน้ำใหญ่
 น้องชายของนางให้นางลงอาบล้างที่หนองนั้น  แต่นางว่าน้ำน้อยไปล้างเมือกออกไม่หมดหรอก  จึงพากันเดินต่อไป
 ผ่านอีกห้วย  บึง  แม่น้ำ  ก็ยังไม่เป็นที่พอใจของนาง    บุกป่าฝ่าทุ่งหลายวันหลายคืน    จนมาถึงมหาสมุทรใหญ่ 
 นางบอกให้น้องชายหยุดรอที่ชายฝั่ง  ส่วนนางจะลงไปอาบน้ำล้างคราบเมือกงูออก  นางคว้าขันเดินลงไปในน้ำเรื่อยๆ 
จนลึกถึงคอ    เมื่อนางเดินลึกถึงปลายคาง    นางเอาขันครอบหัว  แล้วมุดน้ำหายไป  ไม่ยอมโผล่มาอีกเลย   
น้องชายของนางรออยู่เป็นนาน  ก็ไม่เห็นพี่สาวโผล่มาสักที จึงเดินร้องให้กลับบ้าน  พร้อมกับบอกเรื่องราวให้
แม่ของนางกะเดิบซลาทราบ  นางเสียใจและรู้สึกผิด  แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะสายเกินไปเสียแล้ว  นางกะเดิบซลา 
ที่หายไปในมหาสมุทร  ได้ลายเป็นนางเงือก  อาศัยอยู่ในมหาสมุทรไม่ยอมพบผู้คนด้วยความอายตราบเท่าทุกวันนี้

ที่มา http://www.oknation.net/blog/wongsangam/2008/06/06/entry-1