นิทานพื้นบ้านภาคกลาง เรื่องกล่องข้าวน้อย

ที่มา http://gotoknow.org/file/mmmstd/kkn.gif

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ หมู่บ้านที่แห้งแล้งกันดานแถบอีสาน
ซึ่งอยู่ที่อำเภอแห่งหนึ่งของจังหวัดยโสธร มีสองแม่ลูกอาชีพรับจ้างทำนาแกและลูกชาย
อาศัยอยู่ที่ กระท่อมท้ายหมู่บ้านในแต่ละวันจะออกไปทำนาตั้งแต่เช้ามืด ชาวบ้านระแหวกนั้นจะรู้จัก
 กับครอบครัวของยายทองสุกเป็นอย่างดี เพราะลูกชายของยายทองสุกแกมีนิสัย ไม่ค่อยสู้ดีนัก
 จะเป็นคนที่มีอารมณ์ร้อนใครพูดให้เป็นไม่ได้จะหงุดหงิด อารมณ์เสีย หาเรื่องทะเลาะจนเกิด
เรื่องชกต่อยตีกันเสมอ ชาวบ้านต่างพากันสงสารยายทองสุก ที่ต้องทนกับลูกชายที่มีนิสัยแย่แบบนั้น
ในแต่ละวันยายทองสุก และลูกชายจะออกไป ทำนาเป็นประจำทุกวัน ถึงแม้ว่าลูกชายของแกจะมีนิสัย
เช่นนั้นแต่ก็ช่วยทำนา   ต่อมายายทองสุกได้รับว่าจ้างจากผู้ใหญ่บ้านให้ดำนาหลายไร่ แกและลูกชาย
จึงรีบกลับมาจัดแจงเตรียมอุปกรณ์เพื่อจะออกไปดำนาแต่เช้ามืด ยายทองสุก กลัวว่าลูกชายจะเหนื่อยกับการดำนา
เพราะเดือนนี้ทั้งเดือนแกและลูกชายต้องดำนา ให้ทันเวลที่ได้รับปากกับผู้ใหญ่บ้าน ส่วนยายทองสุกกล่าว
กับลูกชายว่า “ เจ้าดำ วันนี้แกต้องเหนื่อยกว่าวันไหน ๆ หลายเท่านะ แต่แกไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ
เดี๋ยวแม่จะจัดเตรียมพวกข้าวกับน้ำไปให้แกที่นาเอง แล้วแม่ก็จะช่วยแกเพิ่มอีกแรง จะได้เหนื่อยน้อยลง
ถึงแม่จะดำนาได้ไม่มาก เมื่อก่อนแม่ก็เคยทำได้มากโขเชี่ยวนะ แต่ด้วยสักขาลของแม่มันไม่อำนวยเหมือนเมื่อก่อน
แต่แกจงจำคำที่แม่พูดไว้นะ ถ้าเราขยันขันแข้งเราก็จะไม่อดตายถ้าวันใดเราเกลียดคร้านเราก็จะไม่มีอะไรเหลือ”
พูดจบแกก็จัดข้าวของกองเอาไว้