รักที่ไม่ควรเอาแบบอย่าง

รักไม่ลืมหูลืมตา
รักแบบหลับหูหลับตา หรืออีกนัยหนึ่งดูจะมีความหมายใกล้เคียงกับคำว่า 'รักแล้วเอาหูไปนาเอาตาไปไร่' ความรัก ประเภทนี้ออกจะเข้าข่ายรักมากจนเกินพอดี รักจนทนรับสภาพกับความมึนของเขาไม่ไหว จนต้อง ปลอบใจตัวเองว่าเขา รักคุณจะตาย แต่ที่เขาแอบไปกุ๊กกิ๊กกับคนอื่น ก็เพราะเขาอยากหาสิ่งแปลกใหม่เข้ามาใน ชีวิต! เป็นเรื่องน่าเศร้าที่คุณคิด ไปไกลได้ถึงขนาดนี้ คุณอาจไม่ผิดที่พยายามเก็บความรักของคุณในรูปแบบ เฉพาะ แต่สิ่งที่เราอยากแนะให้ทำคือลืมตา ตื่น (เสียที) ลืมตาในรักของคุณแล้วใช้มันให้คุ้ม ไม่ว่ามันจะมาใน รูปแบบของการทะเลาะ การกรี๊ดเพื่อปลดปล่อย หรือ กระทั่งการพูดถึงปัญหาที่กำลังเกิด โปรดจงเข้าใจว่า ความรักเป็นเรื่องของความ 'จริง' ในชีวิต ถ้าคุณจริงใจที่จะรัก เขา เขาก็ต้องจริงใจในรักของคุณ แต่ถ้ามัน ไม่เป็นอย่างนั้นคุณก็ควรจะเปลี่ยนความคิด (และคน) เสียที ขอให้เชื่อว่าผู้หญิงทุกคนทำได้ เพราะการรับรู้ความเป็นไปของเขา อาจจะช่วยแก้ปัญหาให้คุณคิดอะไร ออกไม่มี ใครเกิดมาแล้วมีรักอย่างที่ตัวเองคิดไว้ทุกคน แต่ฉลาดรักให้ได้ก็พอ

รักเอาแต่ใจ
รักประเภทนี้เป็นรักที่น่ารำคาญเป็นที่สุด คุณอาจเป็นตัวน่ารำคาญหรือไม่ก็เขา แต่ส่วนใหญ่เราเชื่อว่าเป็น ผู้หญิง นี่แหละ ไม่ว่าจะไปไหนมาไหนคุณต้องให้เขาโทรรายงานตลอด ถ้าเขาไม่โทรมาก็ทำหน้าเม้งใส่เขา และจบลงด้วยการ งอนแบบกระฟัดกระเฟียด รักแบบนี้ยังรวมไปถึงการหึงหวงไม่เลือกหน้า เอาให้น้อยๆ หน่อยเถอะค่ะ ถ้าคุณหึงเพื่อน ผู้หญิงของเขา ก็ควรจบลงด้วยการเคลียร์ถึงปัญหา เพราะบางครั้งคุณต้องเชื่อ ใจคนที่ตัวเองรัก ไม่ใช่หึงดะแม้แต่ เพื่อนผู้ชายที่ไปเมาด้วย รักแบบนี้แหละที่ผู้ชายมักเหลืออดและบอกเลิกเอา ซะดื้อๆ อ้าว! คุณขาอย่าให้มันเลยเถิดถึงขั้น นั้น เพราะความสัมพันธ์กว่าจะก่อได้ไม่ใช่ใช้เวลาแค่สองนาที เอา เป็นว่าเปลี่ยนนิสัยเสียหน่อยก็คงไม่สาย เดินสายกลาง เป็นสิ่งที่ดีที่สุด งอนได้ หึงได้ แต่เอาแค่พอน่ารัก อย่า งอแงเป็นเด็กสามขวบเพราะเดี๋ยวคุณจะไม่เหลือหนุ่มๆ อีกเลย ในชีวิต

เดี๋ยวรักเดี๋ยวเลิก
เราไม่ได้กำลังจะบอกถึงวิธีรับมือกับอาการอกหัก แต่เราเพียงอยากให้คุณสามารถจัดการกับปัญหาที่คุณ กำลังเจอ คุณอาจจะร้องไห้ฟูมฟายหรือคลั่งแทบบ้า เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องแปลก ร้องไปเถอะถ้าอยากจะร้อง ไม่ต้อง มานั่งหมกเม็ดว่า ฉันแข็งแกร่งและรับไหว อาการเจ็บสุดขั้วมันต้องเจอกันทุกคน บางคนอาจจะใช้เวลาเพียง น้อยนิด สำหรับผู้หญิงลืม ยาก พึงทำความเข้าใจกับรูปแบบของอาการเศร้าโศกที่ว่าไว้สักหน่อย ถึงแม้ว่าปาก ของคุณกำลังพรั่งพรูออกมาว่าคุณ อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา(?!) แต่เชื่อเถอะ ถ้าเอาเข้าจริง เมื่อเวลานั้นมาถึง ไม่ว่า คุณจะเจ็บสักแค่ไหน ยังไงคุณก็ยังคงอยู่ต่อ ไปได้ แต่เพียงทำหัวใจให้เข้มแข็งแล้วเรื่องร้ายๆ ก็จะผ่านไปได้ ในที่สุด

รักตัวเองไม่เป็น
ฟังดูคล้ายเรื่องแปลก ว่ามีจริงเหรอคนที่ไม่รักตัวเอง บอกได้เลยค่ะว่าคนเหล่านี้มีมากมายเสียจนนับไม่ถ้วน ซึ่งสาเหตุหลักๆ ก็มาจากการรักคนอื่นเสียจนลืมส่องกระจกดูตัวเอง ลืมถามความต้องการที่แท้จริงของตัวเอง และเผลอๆ ก็อาจสูญเสียความเป็นตัวเอง เพราะปล่อยให้วิธีคิดแบบผิดๆ ต้องมาสิงสู่เสียจนไม่เหลือวิญญาณ เพราะฉะนั้นก็ได้เวลาแล้วที่ผู้หญิงอย่างเราต้องถามตัวเองให้ชัดเจนว่า รักเพื่ออะไรรักจริงหรือไม่ เราเสียความ เป็นตัวเองไปแค่ไหน และรักแล้วเรามีความสุข หรือความทุกข์กลับมากันแน่ ที่สำคัญ พึงระลึกไว้เสมอว่าหาก คุณรักตัวเองเป็น คุณก็จะได้รับความรักที่สมค่ากลับคืนมา แต่หากไม่ คุณก็จะกลายเป็นคนที่ต้องเสียเปรียบคน อื่นไปตลอดชีวิต

  ลบความทรงจำ  พอรักจากไป เหลือแต่ความเจ็บ ...และ ช่วงเวลาวันวานเก่าๆ แต่ช่วงเวลาที่(เคย)น่าจดจำ กลับมาทำร้ายตัวเราเอง ช่วงเวลาเหล่านั้น อาจจะเคยหอมหวานแค่ไหน แต่ ณ เวลาปัจจุบัน มันไม่ต่างอะไรจาก มีดเล็กๆ ที่คอยทิ่มแทงเวลาที่คิดถึงมัน หลายคนอยากจะลืม อยากจะพ้นจากช่วงนี้เสียที คุณอาจเคยบอกบางคนว่า " จะพยายามลืม " แต่ ยิ่งนานเท่าไร กลับเหมือนทำสิ่งที่ตรงกันข้าม กลับนึกถึงมันบ่อยขึ้น แน่นอนว่ายิ่งนึก ก็ ยิ่งเจ็บ และทรมาน เค้าว่ากันว่า สมองของมนุษย์สามารถ บรรจุ ความจำได้ถึง "ร้อยล้านล้านรายการ" -ประมาณนี้- 100,000,000,000,000.- แค่เห็นก็เหลือเชื่อแล้ว ว่ากันว่า ทุกสิ่งมนุษย์สามารถจำได้ แต่ต้องสะกิด เท่านั้นเอง แล้วคุณจะลืมได้ไงละถ้าคุณ"สะกิด"มันทุกวันไม่เว้นวันหยุดราชการ ทุกสิ่งบนโลกนี้พยายามแล้วสำเร็จทุกอย่าง เหมือนที่บอกไว้ว่า "ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่น" แต่สิ่งเดียวที่พยายามเท่าไหร่แล้วล้มเหลวไม่เป็นท่าซะทุกครั้งไปก็คือ "พยายามลืม" เหมือนบอกว่า "ห้ามนึกถึงช้าง" แค่ประโยคนี้จบที่คำว่า ช้าง ก็นึกถึงช้างไปเสียแล้ว ว่ากันว่าการลืม ต้อง "ใช้เวลา" แต่ฉันบอกไม่ได้หรอกว่านานเท่าไร อาจจะ เดือน ปี หรือหลายๆปี บางคนบอกว่ามันนานเกินไป ที่จะลืมได้ ด้วยประสบการณ์ของฉันเอง มันผ่านมาหลายปีแล้วละ เมื่อก่อนฉันนึกถึงทุกวันเจ็บมันซะทุกวัน แต่ทุกวันนี้ ฉันก็ไม่ได้ลืมไปหรอกนะ แต่ต่างจากเดิมตรงที่ "ต่อให้ฉันนึกถึงมันซะ พันรอบ ฉันก็ไม่เจ็บแล้ว" ส่วนนึงอาจจะเวลาด้วย แต่ส่วนเล็กมากๆ ฉันคิดว่าที่ฉันไม่เจ็บก็คงมาจากฉันสร้าง ทัศนะคติที่ดีกับมันมากกว่า ทัศนะคติ สร้างยังไงน่ะเหรอ ไม่ยากหรอก แค่ มองมันในแง่ดี เท่านั้นเอง เอ๊ะ จะมองมันยังไง จำไว้อย่างว่าทุกอย่างมีสองด้านเสมอ

ถ้าเค้าทิ้งเราไป ในตัวของฉัน ฉันคิดว่า
1.เราอิสระ
2.ทำให้เราโตขึ้น
3.ทำให้เรารักตัวเราเองมากขึ้น
4.ทำให้สิ่งรอบๆตัวน่ามองขึ้น มองโลกใหม่ คนที่เค้าลำบากกว่าเรามีเยอะแยะ ฯลฯ แค่นี้เราก็สามารถ ดึงตัวเองในบ่อแห่งความจำ ได้แล้ว เชื่อไหม ว่าครั้งต่อไปเราจะไม่กลัวกับมันอีก เพราะเรามี ประสบการณ์แล้ว ถ้าลืมมันไม่ได้ ก็อย่าไปลืม แต่มองมันใหม่เท่านั้นเอง