ซัมเปง  เป็นนาฏศิลป์แบบหนึ่งของชาวไทยมุสลิมทางชายแดนภาคใต้ของประเทศไทย ที่มีลีลาการเต้นคล้ายคลึงกับการเต้นรองเง็ง มีผู้สันนิษฐานว่าเป็นการเต้นที่ได้นำเอาลีลาการเต้นระบำแบบฝรั่งชาติสเปนมาผสมผสานกับลีลาการเต้นรำของชาวพื้นเมืองในแหลมมลายู เช่นเดียวกับการเต้นรองเง็งจากการสันนิษฐานดังกล่าวนี้  การเต้นซัมเปงจึงอาจเกิดขึ้นได้  ๓  ลักษณะ  คือลักษณะที่ ๑   เกิดขึ้นจากการรับวัฒนธรรมจากพ่อค้าชาวสเปนเดินทางเข้ามาติดต่อค้าขายกับบรรดาหัวเมืองมลายู     โดยเฉพาะเมืองปัตตานีเป็นเมืองท่าสำคัญแห่งหนึ่ง    ซึ่งอาจเป็นศูนย์กลางในการรับวัฒนธรรมใหม่จากชาวสเปน     แล้วเกิดการผสมผสานกับวัฒนธรรมพื้นเมืองเดิม   จึงก่อให้เกิดการแสดงออกทางด้านศิลปะการเต้นรำในลีลาใหม่ที่เรียกว่า  การเต้นรำแบบสเปน  แล้วค่อยๆ เรียกเพี้ยนไปเป็นซัมเปง                ลักษณะที่ ๒  สเปนเป็นชาติตะวันตกชาติหนึ่งที่มายึดครองดินแดนในเอเชียเป็นระยะเวลายาวนาน  โดยเฉพาะประเทศฟิลิปปินส์  และสเปนพยายามสร้างฟิลิปปินส์  ซึ่งมีชาวพื้นเมืองเดิมเป็นชาวเกาะที่นับถือศาสนาอิสลามให้เป็นตัวแทนของสเปนในภูมิภาคตะวันออก ด้วยเหตุนี้สเปนจึงนำเอาประเพณี  วัฒนธรรม   ตลอดจนศาสนาเข้ามาครอบคลุมชาวพื้นเมือง   ศิลปะการแสดงตามแบบฉบับของสเปนจึงปรากฏขึ้นในดินแดนของประเทศฟิลิปปินส์และเมื่อชาวพื้นเมืองฟิลิปปินส์ได้มีการติดต่อกับชาวพื้นเมืองมลายูซึ่งนับถือศาสนาอิสลามด้วยกัน   จึงทำให้นาฏศิลป์การเต้นซัมเปงซึมซาบเข้ามาในดินแดนมลายู                ลักษณะที่ ๓  การเต้นซัมเปง  อาจเป็นศิลปะในราชสำนักของบรรดาสุลต่านตามหัวเมืองมลายูมาก่อน   โดยที่ราชสำนักได้รับอิทธิพลทางด้านวัฒนธรรมของชาวสเปนมาจากกลุ่มพ่อค้าอาหรับที่เคยค้าขายกับประเทศสเปนโดยตรง   และบรรดาพ่อค้าอาหรับเหล่านี้  ได้นำเอาศิลปะการเต้นระบำของชาวสเปนเข้ามาเผยแพร่แล้วเกิดการผสมผสานกับลีลาการเต้นรำของชาวพื้นเมือง  กลายมาเป็นซัมเปง  ที่ถ่ายทอดสืบกันมาแต่อดีตจนถึงปัจจุบันวิธีการแสดง         การเต้นซัมเปงเป็นการเต้นคู่ของชายหญิง แต่ไม่ใช่เป็นการพาคู่เต้นแบบลีลาศ    หากแต่ต่างคนต่างเต้นเป็นคู่ๆ ไปตามจังหวะของดนตรี                   เมื่อดนตรีดังขึ้น   คู่ชายหญิงก็จะออกไปแสดงลีลาการเต้นพร้อมกันทั้งหมด และจะเปลี่ยนท่าไปตามทำนองของดนตรีอย่างสวยงามตามลำดับ   และในท่าสุดท้ายดนตรีจะรัวเร็วคึกคะนอง   ผู้เต้นจะเต้นสะบัดปลายเท้าเร็วมากและยิ่งเร็วขึ้นเมื่อใกล้จะจบเพลง และผู้เต้นจะหยุดลงพร้อมกันเมื่อเวลาเพลงจบพอดี

การแต่งกาย ในการเต้นซัมเปงนิยมแต่งกายแบบผู้ดีพื้นเมืองคือ  ชายจะสวมหมวกซอเก๊าะสีดำหรือโพกผ้าตามแบบพื้นเมือง สวมเสื้อคอกลมแขนยาวสีเดียวกับกางเกงแบบคล้ายกับกางเกงจีน แล้วใช้ผ้าโสร่งเนื้อดีแคบๆ ยาวเหนือเข่าสวมทับกางเกงอีกชั้นหนึ่ง ส่วนผู้หญิงจะทำผมและมีเครื่องประดับผม   แต่งหน้าสวยงาม  สวมเสื้อแขนกระบอกที่เรียกว่า  เสื้อบันดง  คือ  เป็นเสื้อแบบเข้ารูปปิดตะโพกหรือยาวถึงเข่า  ผ่าอกตลอดติดกระดุมทองเป็นระยะ นุ่งผ้าปาเต๊ะยาวกรอมเท้า และยังมีผ้าคลุมไหล่บางๆ สีตัดกับสีเนื้อ

เครื่องดนตรีประกอบ         ประกอบด้วยเครื่องดนตรี ๓ ชนิด๑. มอวูวัส   คือรำมะนาขนาดเล็ก ใช้ตีขัดจังหวะ และเพื่อให้จังหวะที่เร้าใจ๒. คาบูส   มีลักษณะคล้ายซอสามสาย แต่มีขนาดยาวเท่ากับแน เครื่องดนตรีที่ให้ทำนองเพลงอย่างไพเราะ๓. ฆ้อง   เป็นเครื่องดนตรีที่ให้จังหวะ

โอกาสที่แสดง      การเต้นซัมเปง   ใช้แสดงในโอกาสต้อนรับแขกสำคัญของท้องถิ่น  หรือเต้นโชว์เมื่อเวลามีงานรื่นเริง  ส่วนสถานที่นั้นอาจจะเป็นบนเวทีหรือในลานบ้านตามแต่ความเหมาะสม  และจะแสดงในเวลากลางวันหรือกลางคืนก็ได้