ราชบุรุษคนที่ ๒  

                         " ก็ให้เขาฆ่าเสียก่อนสิ จึงค่อยร้อง "

                     กุมภิล

                         " ตายแล้วจะร้องได้อย่างไร "

                     ราชบุรุษคนที่ ๑

                         " จริงของแก ! อ้อนั่นนายกลับมาแล้ว เดี๋ยวก็จะได้รู้ว่าแกจะได้กลับบ้าน หรือเป็นเหงื่อแร้ง "

                     เสนาเดินเข้ามาเห็นกุมภิลแสดงความหวาดกลัวตัวสั่นเทิ้ม จึงกล่าวว่า

                         " แกไม่ต้องกลัว แกไม่มีความผิด "

                     แล้วสั่งราชบุรุษว่า

                         " ปล่อยเขาไปได้ เจ้านายเราสั่งมาว่า คำบอกเล่าของเขาคงกระเป็นจริง"

                      ราชบุรุษคนที่ ๒ แก้มัดกุมภิลพร้อมกับพูดขึ้น

                           " พ้นนรกไปทีหนึ่งละแก "

                       กุมภิล

                           " ขอขอบคุณใต้เท้า ที่ช่วยให้ผมรอดตายในครั้งนี้ ถ้าไม่ได้ใต้เท้ามีหวังตายแน่ "

                        เสนา

                            " แกโชคดีรู้ไหม พระเจ้าทุษยันต์โปรดเกล้า ฯ พระราชทานเงินไถ่แหวนให้แกด้วย ร่ำรวยละแกคราวนี้ " ว่าแล้วก็ส่งห่อเหินให้ๆ

                        กุมภิล

                             " ผมดีใจมาก ดีใจจนพูดไม่ออก " เขารีบนั่งลงถวายบังคม ๓  ครั้ง

                         ราชบุรุษที่ ๑

                            " แกมันเหมือนผู้ร้ายที่เขาเอาลงจากขาหยั่งแล้วขึ้นขี่ช้างกูบทอง "

                         ราชบุรุษที่ ๒

                            " นายครับ ! แหวนนั้นคงจะมีค่ามหาศาลนะขอรับ "

                         เสนา

                            " ราคาดูเหมือนจะไม่ค่อยสำคัญสักเท่าไหร่  แต่ถ้าจะเป็นของที่เจ้านายทรงโปรดเป็นพิเศษ พอฉันนำไปถวายทอดพระเนตรเห็นถึงกับตะลึงอยู่นานแล้วจึงรีบรับสั่งให้นำเงินมาประทานแก่ชาวประมง "  กล่าวดังนั้นก็บอกกุมภิลว่า แกจะไปก็ไปสิ แล้วท่านเสนาหลีกไป

                         ราชบุรุษคนที่ ๑

                            " ชะ ! ชะ !  ตาชาวประมงหาปลา มาแค่วันเดียวก็เป็นเศรษฐีเลย ส่วนกูทำราชการวันยังค่ำยังจนกรอบอยู่เลย "

                        กุมภิล