ตอนที่ ๙ สวรรค์ช่วย-ได้แหวนคืน
ราชบุรุษคนที่ ๒ นึกโมโหจึงพูดขัดขึ้น " นี่ยังไม่มีใครถามชื่อเสียงเรียงนาม บ้านช่องของเลยนะ
เสนากล่าวขึ้น " ไม่เป็นไร ปล่อยให้มันเล่าต่อไป ฉันก็อยากรู้ "
กุมภิลเล่าต่อไปว่า " ผมเป็นชาวประมง หาเลี้ยงครอบครัวโดยการจับปลา ทอดแหบ้าง ตกเบ็ดบ้าง ดักลอบบ้าง "
เสนาหัวเราะแล้วว่า " หากินแต่ทางฆ่าสัตว์นี่แหละนะ "
กุมภิลยอมรับ " ใต้เท้าอย่าติเตียนกระกมเลยขอรับ การสิ่งใดที่ปู่ย่า ตายายได้เคยกระทำมาแล้ว ลูกหลานจะละทิ้งเสียไม่เป็นการสมควร และคนที่ฆ่าสัตว์ขายเลี้ยงอาชีพก็อาจเป็นคนที่มีใจกรุณาได้เหมือนกัน "
ราชบุรุษคนที่ ๑ กล่าวถึง
" ขโมยก็ได้เหมือนกันอย่างงั้นสิ " เสนาบอกให้เล่าต่อไป ถุมภิลเล่าว่า " วันหนึ่งผมจับปลาเทโพตัวใหญ่ได้ตัวหนึ่ง พอชำแหระออกก็พบแหวนวงนี้อยู่ในท้อง ผมเอามาขายก็พอนายทั้งสองคนนั้นมาพบเข้า ก้เลยจับตัวเอามา จะว่าผมมีความผิดคิดร้ายอย่างไร ผมไม่ใช่ขโมยขโจรเลย เป็นความซื่อสัตย์ เช่นนี้แหละขอรับ"
เสนาดมแหวนแล้วกล่าวขึ้น
" จริงทีเดียว แหวนนี้ยังมีกลิ่นคาวปลาติดอยู่เดี๋ยวข้าจะไปตามกรมวังดู ให้คุมตัวเค้าไว้ก่อน"
ราชบุรุษคนที่ ๑ รับว่า
" ไม่ต้องห่วงครับ "
พอเสนาไปแล้ว ราชบุรุษคนที่ ๒ ก็พูดขึ้น
" กว่านายเราจะกลับ จงอีกนาน "
ราชบุรุษคนที่ ๑
" แน่ละ "
" ต้องมานั่งคุมตัวไอ้หมดนี่ มันน่าเบื่อจริง อยากจะจ้ำมันเสียให้เสร็จ จะได้จบกัน " ราชบุรุษคนที่ ๒ เอ่ยขึ้น
" โอ๊ย โอ๊ย ! นายจะมาฆ่าคนง่ายๆ ไม่ได้นะ ผมไม่ได้ทำผิด " กุมภิลร้องด้วยความกลัว
" ไอ้นี่ มารยาทดีจริงๆ ยังไม่ทันจะทำอะไรมันเลย มันก็ร้องออกมาก่อน " ราชบุรุษคนที่ ๑ พูดขึ้น
" ก็นายจะฆ่าผมมิใช่รึ "