ราชบุรุษคนที่ ๒ นึกโมโหจึงพูดขัดขึ้น    "  นี่ยังไม่มีใครถามชื่อเสียงเรียงนาม   บ้านช่องของเลยนะ  

                    เสนากล่าวขึ้น                        " ไม่เป็นไร ปล่อยให้มันเล่าต่อไป ฉันก็อยากรู้ "

                     กุมภิลเล่าต่อไปว่า                  " ผมเป็นชาวประมง หาเลี้ยงครอบครัวโดยการจับปลา ทอดแหบ้าง ตกเบ็ดบ้าง ดักลอบบ้าง "

                   เสนาหัวเราะแล้วว่า                  " หากินแต่ทางฆ่าสัตว์นี่แหละนะ "

                   กุมภิลยอมรับ                         " ใต้เท้าอย่าติเตียนกระกมเลยขอรับ  การสิ่งใดที่ปู่ย่า ตายายได้เคยกระทำมาแล้ว ลูกหลานจะละทิ้งเสียไม่เป็นการสมควร และคนที่ฆ่าสัตว์ขายเลี้ยงอาชีพก็อาจเป็นคนที่มีใจกรุณาได้เหมือนกัน " 

                   ราชบุรุษคนที่ ๑ กล่าวถึง            

                   "  ขโมยก็ได้เหมือนกันอย่างงั้นสิ " เสนาบอกให้เล่าต่อไป ถุมภิลเล่าว่า   " วันหนึ่งผมจับปลาเทโพตัวใหญ่ได้ตัวหนึ่ง พอชำแหระออกก็พบแหวนวงนี้อยู่ในท้อง ผมเอามาขายก็พอนายทั้งสองคนนั้นมาพบเข้า ก้เลยจับตัวเอามา จะว่าผมมีความผิดคิดร้ายอย่างไร ผมไม่ใช่ขโมยขโจรเลย เป็นความซื่อสัตย์ เช่นนี้แหละขอรับ"

                   เสนาดมแหวนแล้วกล่าวขึ้น

                   " จริงทีเดียว แหวนนี้ยังมีกลิ่นคาวปลาติดอยู่เดี๋ยวข้าจะไปตามกรมวังดู  ให้คุมตัวเค้าไว้ก่อน"

                    ราชบุรุษคนที่ ๑ รับว่า

                     " ไม่ต้องห่วงครับ "

                    พอเสนาไปแล้ว ราชบุรุษคนที่ ๒ ก็พูดขึ้น

                       " กว่านายเราจะกลับ จงอีกนาน "       

                     ราชบุรุษคนที่ ๑

                        " แน่ละ "

                        " ต้องมานั่งคุมตัวไอ้หมดนี่  มันน่าเบื่อจริง อยากจะจ้ำมันเสียให้เสร็จ จะได้จบกัน " ราชบุรุษคนที่ ๒ เอ่ยขึ้น

                         " โอ๊ย โอ๊ย ! นายจะมาฆ่าคนง่ายๆ  ไม่ได้นะ ผมไม่ได้ทำผิด " กุมภิลร้องด้วยความกลัว

                          " ไอ้นี่ มารยาทดีจริงๆ ยังไม่ทันจะทำอะไรมันเลย  มันก็ร้องออกมาก่อน " ราชบุรุษคนที่ ๑ พูดขึ้น

                          " ก็นายจะฆ่าผมมิใช่รึ "