โสมราตยืนตะลึงอยู่พักหนึ่ง พอได้สติก็เข้าไปในบ้าน

                    ในวันนั้น ราชบุรุษ ( เจ้าหน้าที่ ที่มีตำแหน่งเป็นราชการขั้นต้น ต่ำกว่าชั้นสัญาบัตร ) ได้มีการจับผู้ร้ายกันขึ้น  ราชบุรุษจับผู้ร้ายได้ ก็ตีพลางลากพลาง พร้อมร้องตะโกนว่า  " เดินเร็วๆ หน่อยไม่ได้หรือไงวะ "

                    ผู้ร้ายคนนั้นเป็นชาวประมง ชื่อ กุมภิล   กุมภิลเมื่อถูกราชบุรุษ ตีและเร่งให้เดินเร็วๆก็ร้องโอดโอย 

                      " โอย โอย ! ไม่ต้องตีดอดเจ้านาย ยังไงๆ ฉันก็ต้องตามไปอยู่แล้ว แล้วนี่จะพาฉันไปไหนรึ "

                     ราชบุรุษคนดังกล่าวตะคอกขึ้น    " ก็พาไปหาเจ้านายสิวะ "                                            

                     แล้วตะโกน                           " นายขอรับ "

                     เสนาผู้เป็นนายรับว่า                " ใครมาเรียกกูวะ "  แล้วยืนออกมาดู

                     ราชบุรุษคนเดิมกราบเรียนว่า      " ผมเองครับท่าน ผมจับผู้ร้ายได้ ๑ คน ขอรับ พามานี่แล้ว "

                     เสนาถามว่า                         " ไหน ผู้ร้ายอะไร มันทำผิดอะไร ? "

                    ราชบุรุษตอบว่า                     " นี่แหละครับ มันจะฉกฉิง วิ่งราว หรือตัดช่องย่องเบาอย่างไร ผมทราบไม่แน่ชัด แต่จับของกลางได้คามือ  เป็นแหวนวงใหญ่เรือนเก็จเพชรเบ้อเร่อ มีพระนามเราจารึกอยู่ด้วยขอรับ  "

                   กุมภิลกล่าวกะเสนาว่า              " ขอประทานโทษเถิดครับ ผมไม่ได้ทำอะไรผิดนะขอรับ "

                    กุมภิลกล่าวกะเสนาว่า             " ขอประทานโทษเถิดครับ ผมไม่ได้ทำอะไรผิดนะขอรับ "

                    ราชบุรุษถามว่า                    " ถ้าไม่ได้ทำผิด งั้นท่านทำความชอบอะไร เจ้านาจึงได้พราะราชทานแหวนให้ จงบอกมา ?"

                   กุมภิลเล่าว่า                         " ผมชื่อกุมภิล อยู่บ้านศักราวตาร "