นางกล่าวด้วยความเสียใจว่า

                          ท้าวทุษยันต์ทรงสดับแล้วก็ระลึกไม่ได้ จึงตรัสบริภาษค่อนข้างรุนแรงว่า

                             " นางนี้ช่างพูดจาน่าเกลียดนัก กลางป่ากลางเขาอย่างนี้มีใครแนะนำมาหรือ ช่างไม่น่าอายเสียเลย จงออกไปเสียเถอะ อย่าทำสิ่งชั่วๆ เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีอีกเลย "

                         เห็นท่าจะไม่ได้การ ศกุนตลาจึงทูลชี้แจงแถลงต่อไปว่า

                             " กระหม่อมฉันมีแหวนที่พระองค์ทรงประทานให้ไว้เพื่อเป็นพยานรักของเรา "

                         ทูลแล้วก็มองดูที่นิ้วมือปรากฏว่าแหวนหายไปแล้ว  นางรู้สึกหายวับ หน้าถอดสี มีความรู้สึกวิงเวียนคล้ายจะเป็นลม แต่ยังครองสติไว้ได้จึงบอกกับนางโคตมีว่าแหวนหายไปแล้ว จะทำอย่างไรดี  นางโคตมีบอกว่านางได้คอยระวังอยู่ตลอดเวลา ไม่น่าจะหายไปได้  แต่อาจจะหายที่ตอนศกุนตลาวักน้ำที่หน้าเทวสถานก็คงจะตกอยู่ที่ศักราวตารนั้นอย่างแน่นอน

                       ท้าวทุษยันต์ตบพระหัตถ์ฉาดฉาด พร้อมตรัสว่า

                           " ชะ ชะ ! แม่ตัวดี ทำเป็นลืมพยานหลักฐานนี่คงอยากจะได้ผัวเป็นพระราชาจนตัวสั่นเลยนะสิ  จงเสแสร้งแต่งเรื่องเหินเกริมรูปร่างหน้าตาก็สวยดีแท้ๆ ไม่น่าจะเป็นคนบ้ากามอย่างไร้ยางอายเลย "

                       ศกุนตลาฟังแล้วไม่พอใจ จึงทูลตอบไปว่า

                                                    พระองค์เองไม่มียางอาย

                                                    พูดง่ายย้อนยอกกลอกคำ

                                                    มาหลอกชมดมเล่นเสียเปล่าเปล่า

                                                    ทิ้งข้าคอยสร้อยเศร้าทุกเช้าค่ำ

                                                    เด็ดดอกไม้ไปดมชมจนช้ำ

                                                    ไม่ต้องจดต้องจำนำพา

                                                    เหมือนผู้ร้ายย่องเบาเข้าลักทรัพย์

                                                    กล้วเขาจับวิ่งปร๋อไม่รอหน้า

                                                    จงทรงพระเจริญเถิดราชา

                                                    ข้าขอลาแต่บัดนี้ไป