ตอนที่ ๖ ท้าวทุษยันต์ได้กับนางศกุนตลา
พระองค์ทรงมองนางอย่างอ่อนโยน ปล่อยพระหัตถ์มือไม้ป่ายแปะตามประสา นั่งอิงแอบแนบข้างอรไทแล้วทรงร้องเพลงรับขวัญนาง
โฉมเฉลา
นงเยาว์ยั่วยวนเสน่ห์หา
กามเทพแผลงศรบุษบา
ต้องอุราเรียมไหม้ดังไปกัลป์
ยามพี่แรกเห็นอนงนางค์
ที่เหมือนกวางต้องศรแทบอาสัญ
ยืนนิ่งพินิจพิศพรรณ
เลอสรรรูปเรี่ยมเอี่ยมอุไร
หอมกลิ่นมัลลิกาจำปาทอง
หอมสู้กลิ่นน้องพี่ไม่ได้
หอมกลิ่นบุหงาซาไป
หอมกลิ่นอรไทไม่ลาลด
รื่่นรื่นชื่นจิตติดอารมณ์
มิได้ชมจิตช้ำแสนกำสรด
ขอเชิญน้องน้อยช้อยชด
เผยพจน์ให้เรียมได้ยิน
ศกุนตลาแกล้งทำเหนียมอายเพราะเป็นฝ่ายเสียหาย ลุกขึ้นจากแท่นศิลา แล้วกราบทูลว่า
" พระองค์เป็นพระราชา เป็นผู้ชายสูงสักดิ์ หม่อมฉันไม่เหมาะสมจะเป็นคู่ครอง ในรั้วในวังพรั่งพร้อมไปด้วยพระสนม พวกนางรู้จักการแต่งตัว ตกแต่งด้วยเครื่องประดับ รู้จักการปรณนิบัติดูแล แต่หม่อมฉันเป็นเพียงชาวบ้านชาวดง ไหนเลยจะสู้นางในวังได้ "
ท้าวทุษยันต์สดับแล้วก็สงสาร จึงปลอบโยนนางอย่างอ่อนโยน
ขวัญฟ้า
ไฉนหล่อนแสร้งว่าฉะนี้ได้
แสนสาวสุรางค์ช่างเป็นไร
ตัวพี่นี้ไซร้ไม่นำพา
ขอแต่ภิรมย์ชมชิด
จุมพิตแต่แก้วกนิษฐา
เป็นคู่สามีภริยา
จนกว่าจะสิ้นชีวีน
เจ้าจะหนีพี่ไยไม่เมตตา
เหมือนจะแกล้งเขานฆ่าให้อาสัญ
ขอเชิญนั่งเตียงเคียงกัน
พอสันต์เกษมเปรมปรีดิ์
ช่างกระไรใจคอจะเพิกเฉย
จะไม่ยอมให้เชยฤาโฉมศรี
พี่เหมือนภุมรินขอยินดี
ที่กลิ่นเกษรสุมณฑา
ที่มาของรูปภาพ http://www.hongkongfanclub.com/chayz/macro/m-008.jpg