กลับมาถึงกรุงเทพฯ แล้วยังหาเหตุผลให้ตัวเองไม่ได้ ทำไมผู้คนถึงอยากไปเชียงคาน

                มานั่งนึก ๆ จนถึงวันนี้ เขาไปทำอะไรกันที่นั่น!

                มีคนอยู่หลายแบบที่แวะไปเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้  แบบแรกหลงเสน่ห์ ชอบบ้านไม้เก่า เมืองน่าอยู่ อากาศดีในช่วงเช้า แม้จะร้อนอ้าวตามฤดูกาลในช่วงบ่าย กลุ่มนี้ส่วนใหญ่อยู่แล้วอยู่นาน อยู่ยาว อยู่จนตั้งหลักแหล่ง เปิดโฮมสเตย์ไปหลายคน

                กลุ่มที่สองแวะเป็นทางผ่าน ตื่นเช้า ใส่บาตร กินข้าว หาที่เที่ยวในจังหวัดเลยต่อ เช่น ภูกระดึง ภูเรือ

                อีกแบบนี่น่ากลัวที่สุด มาเพื่อถ่ายรูป ตั้งแต่ต้นถนนไปจนถึงท้ายถนน ทุกซอกทุกมุม เขาและเธอมาเพื่อถ่ายรูป กลุ่มนี้มักรวมตัวตอนเช้า และหายตัวตอนบ่าย คึกคักอีกทีตอนหัวค่ำ

                ถ่ายอะไรกันนักหนา! คิดอย่างนั้นก็ไม่ถูก ทำไงได้ที่นี่กำลังจะเป็นแหล่งรวมความคิดสร้างสรรค์ของคนหนุ่มสาวที่พากันเปิดร้านค้าบนถนนชายโขงเป็นระยะทางไม่ถึงหนึ่งกิโลเมตร

                นิยมสุดเห็นจะเป็นร้านขายเสื้อยืดประทับชื่อเชียงคาน ขายโปสการ์ด ขายผ้าพื้นเมือง 

                คนเยอะก็แค่เสาร์ อาทิตย์

                ช่วงบ่ายของวันอาทิตย์เริ่มเข้าสู่ความเงียบ และเหงามากขึ้นเมื่อย่างเข้ากลางสัปดาห์ ถ้าเป็นนักเที่ยวที่ไม่ชอบพบปะคนเมือง ช่วงนี้เหมาะที่สุด

                ไก่จอมขยันจะเริ่มขันตามหน้าที่ตั้งแต่ตี 5 เป็นเวลาที่พระสงฆ์เดินแถวบิณฑบาต เวลานี้ชาวเชียงคานพร้อมใจเปิดประตู รวมถึงโฮมสเตย์ทุกหลัง เตรียมเปิดบ้านนำแขกต่างเมืองนั่งรอใส่บาตรข้าวเหนียว ยังไงก็อย่าลืมใส่กับข้าวลงไปด้วย เห็นบางคนรีบจัดหย่อนข้าวเหนียวกับกล้วย แค่นั้น!

                เมืองเชียงคานเป็นเพียงหมู่บ้านเล็ก ๆ  ตั้งอยู่ริมฝั่งแม่น้ำโขง ส่วนแผ่นดินอีกฝั่งเป็นประเทศสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว

                เชียงคานนั้นเคยเป็นเมืองหลวงของลาวมาก่อน ประวัติดั้งเดิมเขียนไว้ว่าขุนคาน กษัตริย์เมืองเชียงทอง (หลวงพระบาง) โอรสขุนคัว เชื้อสายของขุนลอ เป็นผู้สร้างเมืองเชียงคานแล้วขนานนามเมืองตามพระนามของพระองค์ ตามธรรมเนียมราชประเพณี

                ปัจจุบันพี่น้องไทย-ลาว ไปมาหาสู่ผ่านทางด่านพรมแดนเชียงคาน ตรงข้ามกับที่ว่าการอำเภอเชียงคาน คุณป้าคนหนึ่งบอกว่าต้องมีเงินอย่างน้อย 300 บาท เป็นค่าใช้จ่ายเหยียบแผ่นดิน ไป ๆ มา ๆ เสียเงินขนาดนี้ ขอนั่งริมโขงฟังเสียงที่ดังมาจากทางวัดฝั่งลาว น่าจะมีความสุขกว่า

                อยู่สองวัน ขี่จักรยานเพลิน ๆ เดินเที่ยววัด คุยกับชาวบ้าน ซึ่งเป็นผู้เฒ่าที่น่ารัก ใครจะเชื่ออายุ 80 ปี แข็งแรงดีจัง

                จากกรุงเทพฯ ไปเชียงคาน ใช้บริการรถทัวร์ได้ทั้งบขส. และแอร์เมืองเลย เดินทางตอนหัวค่ำ ป.1 ตั๋ว สี่ร้อยกว่าบาท ขากลับจะลองใช้บริการ ป.2 ดูบ้างก็ได้ สามร้อยกว่าบาท การบริการก็ตามราคาที่จ่าย ถ้าอยากไปกลับสบาย จอง VIP ราคาแพงขึ้นอีกพอสมควร

                โฮมสเตย์มีให้เลือกเยอะ บ้านช่องส่วนใหญ่สะอาดสะอ้าน ไปเดินหายังได้ ราคาเริ่มต้นหัวละ 100-150 บาท แพงสุดที่สุเนต์ตา ห้องพักดี บรรยากาศดี เริ่มต้นห้องละ 500 บาท

                เชียงคานเล็กกว่าปายตั้งเยอะ ยังอุตส่าห์เทียบว่าใกล้จะเป็นปาย ที่เหมือนกันแน่ ๆ ฝรั่งเที่ยวเชียงคานก่อนคนไทย จากนั้นหนีไปปาย ก่อนหนีพี่ไทยไปที่อื่นต่อ เพราะไม่สงบเหมือนเคยแล้ว

                คลิกดูรูป http://www.ejobeasy.com/kmdetail.php?n=100303154736

by ryo..watta.ryo@gmail.com