มติอ่าวตังเกี๋ย

           วันที่ 2 สิงหาคม 1964 เพื่อเป็นการโต้ตอบต่อความพยายามในการก่อวินาศกรรมของอเมริกาและเวียดนามใต้บริเวณพื้นที่ชายฝั่ง เวียดนามเหนือได้โจมตีเรือรบของอเมริกาบริเวณอ่าวตังเกี๋ย การโจมตีครั้งที่สองก็เกิดขึ้นในวันที่4 ถึงแม้หวอ เงวียน ย๊าป และผู้นำทางทหารของเวียดนามเหนือ รวมไปถึงรัฐมนตรีกระทรวงกลาโหมของสหรัฐฯคือ โรเบิร์ต เอส แม็คนามาร่า จะสรุปก่อนหน้านี้ว่าจะไม่มีการโจมตีครั้งที่สองก็ตาม รัฐบาลของจอห์นสันก็ได้ใช้การโจมตีในวันที่สี่นี้ในการขอมติของรัฐสภาในการให้อำนาจอย่างเต็มที่ต่อประธานาบดี มติซึ่งเป็นที่รู้จักกันว่า"มติอ่าวตังเกี๋ย"ได้ผ่านทั้งสภาล่างและสภาวุฒิสมาชิกโดยมีเสียงคัดค้านเพียงสองเสียง  ( นั้นคือวุฒิสมาชิกมอร์สจากโอเรกอนและเกรนนิ่งจากอลาสก้า )       มตินั้นได้ให้มีการโจมตีทางอากาศอย่างจำกัดเพื่อเป็นการตอบโต้เวียดนามเหนือ

(ภาพเรือรบกำลังโจมตีเวียดนามเหนือในปฏิบัติการอ่าวตังเกี๋ยในนิตยสารไลฟ์)

             ตลอดช่วงฤดูใบไม้ผลิตและช่วงหน้าหนาวของปี 1964 รัฐบาลของจอห์นสันได้ถกเถียงกันถึงกลยุทธที่เหมาะสมในเวียดนาม เสนาธิการทหารต้องการขยายสงครามทางอากาศไปถึงเวียดนามเหนืออย่างรวดเร็วในการช่วยให้รัฐบาลของใหม่ของกรุงไซง่อนมีเสถียรภาพ ฝ่ายพลเรือนในเพนตากอนต้องการให้มีการทิ้งระเบิดที่จำกัดและเลือกเป้าเพื่อเป็นการเพิ่มแรงกดดันทีละเล็กทีละน้อย มีเพียงรัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงการต่างประเทศคือจอร์จ บอลล์ที่คัดค้านโดยบอกว่านโยบายของจอห์นสันนั้นเป็นการยั่วยุเกินไปสำหรับผลตอบแทนที่มีไม่มาก ในช่วงต้นปี 1965 เอ็นเอลเอฟได้โจมตีเอ็นเวียดนามใต้รวมไปถึงฐานทัพของสหรัฐฯที่ประจำอยู่ ดังนั้นจอห์นสันได้สั่งให้มีการทิ้งระเบิดเหนือเวียดนามเหนือซึ่งเสนาธิการกองทัพได้แนะนำตลอดมา 

             ภาระกิจการทิ้งระเบิดซึ่งเป็นที่รู้จักกันว่า "ปฏิบัติการสายฟ้าฟาด"และการนำกองกำลังสหรัฐฯเข้ามาในปี 1965 ทำให้พรรคคอมมิวนิสต์ต้องประเมินยุทธวิธีในสงครามเสียใหม่ ในช่วงปี 1960 จนไปถึงปลายปี 1964 พรรคเชื่อว่าตนสามารถรบเอาชนะเวียดนามใต้ได้ใน"ช่วงเวลาเพียงสั้นๆ "   การพยากรณ์แบบมองโลกในแง่ดีจนเกินไปนี้   ตั้งอยู่บนสถานการณ์สงครามที่มีพื้นที่จำกัดในเวียดนามใต้และไม่ได้นับการเข้ามาเกี่ยวข้องของกองทัพสหรัฐฯ    อย่างไรก็ตามเมื่อพบกับศัตรูคนใหม่ พรรคก็เปลี่ยนเป็นสงครามแบบยืดเยื้อ    ความคิดก็คือต้     องทำให้สหรัฐฯติดหล่มในสงครามที่ไม่สามารถเอาต่อสู้ได้และต้องสร้างเงื่อนไขที่ไม่เอื้อต่อชัยชนะของอเมริกา พรรคคอมมิวนิสต์เชื่อว่าตนจะสามารถเอาชนะในสงครามแบบยืดเยื้อเพราะสหรัฐฯนั้นไม่อาจมีกลยุทธที่ชัดเจน ดังนั้นเอือมละอาต่อสงครามและต้องการเจรจาสงครามศึก ดังนั้นการพยากรณ์ที่สอดคล้องกับความเป็นจริงของกรุงฮานอยในปี 1965 จึงขึ้นกับกลยุทธเช่นนี้