องค์การทางเศรษฐกิจระหว่างประเทศ     

           องค์การทางเศรษฐกิจระหว่างประเทศ หมายถึง องค์การที่มีบทบาทและอิทธิพลในการกำหนดนโยบายทางด้านเศรษฐกิจของสังคมโลก  ซึ่งองค์การเหล่านี้จะทำหน้าที่ดูแลให้ประเทศสมาชิกปฏิบัติตามกติกาของสังคมโลก อีกทั้งผลักดันให้ดำเนินนโยบายเศรษฐกิจเสรีนิยม  และมีการปรับเปลี่ยนกระบวนการให้เหมาะสมขณะเดียวกันส่งเสริมให้ภาคเอกชนมีบทบาททางเศรษฐกิจตลอดทั้งมีการถ่ายโอนการผลิตไปสู่เอกชนโดยเฉพาะอย่างยิ่งส่งเสริมให้ชาวต่างชาติเข้ามาลงทุนในแต่ละประเทศเพื่อให้ระบบทุนนิยมโลกขยายตัวและเป็นองค์การที่ทำหน้าที่เป็นตัวกลางทางการเงิน  ตลอดจนอำนวยความสะดวกทางด้านการเงินระหว่างประเทศ องค์การทางเศรษฐกิจระหว่างประเทศในปัจจุบันมีจำนวนมากในที่นี้จะกล่าวถึงเฉพาะองค์การที่กำลังมีบทบาทในปัจจุบัน  

องค์การค้าโลก 
     (World  Trade  Organization  :  WTO)

(ที่มาของภาพ  http://human.tru.ac.th/elearning/local/global03/pic/wto.jpg)

              องค์การค้าโลก  เป็นองค์การระหว่างประเทศที่มีพัฒนาการมาจากข้อตกลงทั่วไป ว่าด้วยภาษีศุลกากรและการค้า หรือ แกตต์  (General  Agreement  on Tariffs and Trade : GATT) เมื่อปี  ค.ศ1947 แต่ไม่มีสถานะเป็นสถาบันจนกระทั่งประเทศสมาชิกได้เปิดการประชุมครั้งที่ 8 ใน ค.ศ.1986 ที่เรียกว่าการเจรจาการค้ารอบอุรุกวัย และผลของการประชุมส่วนหนึ่งคือ  การก่อตั้งองค์การค้าโลกขึ้นในปี ค.ศ.1995  องค์การนี้สังกัดอยู่ในสมัชชาแห่งสหประชาชาติสำนักงานใหญ่ตั้งอยู่ที่ กรุงเจนีวาประเทศสวิตเซอร์แลนด์ปัจจุบันมีสมาชิก148  ประเทศ  โดยประเทศไทยเป็นสมาชิกอันดับที่  59

วัตถุประสงค์ในการจัดตั้งองค์การค้าโลก 

            องค์การค้าโลก จัดตั้งขึ้นมาโดยมีวัตถุประสงค์ที่จะลดอุปสรรคและหามาตรการลดการกีดกันทางการค้าต่อกันเพื่อให้เกิดการค้าเสรีระหว่างประเทศ โดยออกกฎเกณฑ์ที่จะสร้างความเป็นธรรม โปร่งใส เปิดกว้างไปสู่การค้าเสรีต่อกัน เพราะการค้าเสรีจะช่วยให้ประชาชาติทั่วโลกสามารถพัฒนาความเจริญได้ทัดเทียมกัน มาตรการเดียวที่สหประชาชาติยังให้ประเทศต่างๆ  คงไว้คือ มาตรการด้านภาษีศุลกากรเท่านั้นเมื่อเกิดองค์การค้าโลกขึ้นมาแล้วบรรยากาศทางการค้าและการลงทุนระหว่างประเทศดีขึ้นมาก การกีดกันทางการค้า การเลือกปฏิบัติ  และการใช้แรงกดดันต่างๆ ลดลงมาก

ผลกระทบต่อประเทศไทย  

           คือ  สินค้าออกของไทยจะได้ราคาสูงขึ้นและถูกกีดกันน้อยลง สามารถขยายตลาดได้มากขึ้น  แต่ไทยจะต้องเปิดตลาดบริการในสาขาการเงิน  การคมนาคมขนส่ง ให้การคุ้มครองทรัพย์สินทางปัญญา  เข้มงวดในเรื่องสิทธิบัตรยา  ลิขสิทธิ์คอมพิวเตอร์ซอฟแวร์  และสื่อบันเทิงมากขึ้น ต้องยกเลิกมาตรการด้านการลงทุนต่างๆ  เช่น บังคับใช้ผลิตภัณฑ์ที่ได้รับการส่งเสริม   บังคับให้ใช้ชิ้นส่วนในประเทศ เป็นต้น  

การเปิดการค้าเสรี

ี           ระหว่างประเทศเพิ่มมากขึ้นทำให้องค์การค้าโลกถูกกล่าวหาว่าควบคุมระบบการค้าของโลกเพื่อผลประโยชน์ของประเทศมหาอำนาจที่ร่ำรวย ซึ่งมีอยู่ในราว  20 – 30  ประเทศเท่านั้น  ประเทศร่ำรวยเหล่านี้ได้อาศัยการค้าเสรีแอบดูดดึงวัตถุดิบราคาถูกจากประเทศอื่นมากอบกินเป็นความมั่งมีศรีสุขของตน มันเป็นโลกที่ชาติด้อยพัฒนาจำนวนมากตกเป็นเหยื่อของประเทศร่ำรวย

(ที่มาของภาพ http://human.tru.ac.th/elearning/local/global03/pic/scan~WTO~protest2003.jpg)

หน้าหลัก