เบื้องหลัง

ผู้นำในการรวมชาติเยอรมนี

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/1c/Bismarck1894.jpg/230px-Bismarck1894.jpg    

           เมื่อออตโต ฟอน บิสมาร์ก ผู้นำในการรวมชาติเยอรมนี นำเยอรมนีจนได้รับชัยชนะในสงครามฝรั่งเศส-ปรัสเซีย และประกาศสถาปนาจักรวรรดิเยอรมัน ในปี ค.ศ. 1870 แล้ว จึงได้ดำเนินการตั้งสันนิบาตสามจักรพรรดิ (The Three Emperor's League) ซึ่งแสดงความเป็นพันธมิตรระหว่าง  3 จักรวรรดิของยุโรป ได้แก่ เยอรมนี จักรวรรดิออสเตรีย-ฮังการี และจักรวรรดิรัสเซีย   ด้วยเจตนาสำคัญประการแรกคือ  ป้องกันการแก้แค้นของฝรั่งเศส  ภายหลังเมื่อออสเตรีย-ฮังการีและรัสเซียขัดแย้งเรื่องผลประโยชน์กันจนมิอาจเป็นพันธมิตรต่อกันได้  บิสมาร์กจึงชักชวนอิตาลีเข้าแทนที่รัสเซีย  จึงเกิดเป็นกลุ่มไตรพันธมิตร (The Triple Alliance) ขึ้น

           ครั้นบิสมาร์คหมดอำนาจลง จักรพรรดิไกเซอร์ วิลเฮล์มที่ 2 ทรงเลิกนโยบายเป็นพันธมิตรกับรัสเซีย และสร้างความไม่พอใจให้สหราชอาณาจักรด้วยการเริ่มโครงการขยายกองทัพเรือ  เพื่อใช้ในการขยายดินแดนและอิทธิพลในซีกโลกตะวันออก  ฝรั่งเศสจึงได้โอกาสเสริมสร้างสัมพันธไมตรีกับรัสเซียและเข้าใจอันดีกับอังกฤษ    และในที่สุดเมื่อทั้งสามมหาอำนาจตกลงในความขัดแย้งเรื่องอาณานิคมที่เคยมีต่อกันได้แล้ว จึงจัดตั้งกลุ่มไตรภาคี (Triple Entente) ในปี ค.ศ. 1907 

           วันที่ 26 มิถุนายน  ค.ศ. 1914  กัฟรีโล ปรินซีป  นักเรียนชาวเซิร์บบอสเนีย  ได้ลอบปลงพระชนม์  อาร์คดยุคฟรานซ์ เฟอร์ดินานด์แห่งออสเตรีย  รัชทายาทแห่งจักรวรรดิออสเตรีย - ฮังการี   ที่เมืองซาราเยโว  ผู้ซึ่งเป็นสมาชิกของกลุ่มบอสเนียหนุ่ม โดยมีเป้าหมาย ที่จะรวมชาวยูโกสลาฟ หรือสลาฟใต้เข้าไว้ด้วยกัน   และประกาศเอกราชจากจักรวรรดิออสเตรีย-ฮังการี เหตุการณ์การลอบสังหารนี้  ได้ก่อให้เกิดเหตุการณ์ต่างๆ   ลุกลาม   ต่อมาจนกลายเป็นสงครามเต็มรูปแบบกล่าวคือ จักรวรรดิออสเตรีย-ฮังการีต้องการให้เซอร์เบียลงโทษผู้กระทำผิด แต่เซอร์เบียปฏิเสธความเกี่ยวข้องกับการกระทำใด ๆ ที่เกิดขึ้นในวันนั้น จักรวรรดิออสเตรีย-ฮังการีจึงประกาศสงครามต่อเซอร์เบีย ทำให้มหาอำนาจยุโรปจำนวนมากต้องเข้าสู่สงครามภายในหนึ่งสัปดาห์เนื่องจากข้อตกลงการป้องกันร่วมกันและการเข้าแทรกแซงสงครามของประเทศพันธมิตรของตน

        การแข่งขันการสะสมอาวุธ

              การแข่งขันแสนยานุภาพทางทะเล  ระหว่างอังกฤษ และ เยอรมนีนั้น เริ่มรุนแรงขึ้น เมื่อกองทัพเรืออังกฤษสร้างเรือประจัญบานชั้นเดรตนอท  ซึ่งเป็นเรือประจัญบานขนาดหนักได้สำเร็จในปี  ค.ศ. 1906  การคิดค้นเรือดังกล่าวนับเป็นการปฏิวัติทั้งขนาดและพลังอำนาจที่เหนือกว่าเรือประจัญบานธรรมดาอย่างยิ่ง  ยิ่งไปกว่านั้น    อังกฤษยังคงสามารถรักษาความเป็นผู้นำทางทะเลได้เหนือกว่าเยอรมนีและอิตาลี   พอล  เคเนดี้ได้ชี้ว่าทั้งสองประเทศมีความเชื่อว่าแนวคิดของอัลเฟรด เทย์เลอร์ มา-ฮาน  เกี่ยวกับการบัญชาการรบทางทะเลว่า เป็นความสำคัญต่อสถานภาพของประเทศอย่างมาก แต่การผ่านการจารกรรมทางพาณิชย์อาจพิสูจน์ว่าแนวคิดของเขาอาจจะผิดก็เป็นได้

 เรือประจัญบานชั้นเดรตนอทของกองทัพเรืออังกฤษ

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/62/HMS_Dreadnought_1906_H61017.jpg/200px-HMS_Dreadnought_1906_H61017.jpg

               เดวิด  สตีเวนสัน   นักประวัติศาสตร์สงครามโลกครั้งที่หนึ่ง  ชาวบริเตน  ได้กล่าวถึงการแข่งขันการสะสมอาวุธว่าเป็น "การสร้างเสริมตัวเองเป็นวงกลมแห่งการเตรียมความพร้อมด้านการทหารอย่างแรงกล้า"   เดวิด   เฮอร์มันน์ ได้มองการแข่งขันแสนยานุภาพทางทะเลว่าเป็นหลักที่จะชี้ชะตาทิศทางของสงคราม  อย่างไรก็ตาม ไนอัล เฟอร์กูสัน นักประวัติศาสตร์ชาวสก็อต ได้โต้แย้งว่า  ความสามารถของอังกฤษที่จะรักษาความเป็นผู้นำทางการทหารไว้   มิได้เป็นปัจจัยของผลกระทบที่จะเกิดขึ้นในเวลาต่อมา   อังกฤษ และ เยอรมนี  ต่างใช้จ่ายเงินในการแข่งขันสะสมอาวุธเป็นจำนาวนมาก  จากสถิติแล้ว หกชาติมหาอำนาจยุโรป  อันได้แก่  อังกฤษ  จักรวรรดิรัสเซีย  ฝรั่งเศส  เยอรมนี  จักรวรรดิออสเตรีย-ฮังการี และอิตาลี ได้ใช้งบประมาณเพื่อการแข่งขันการสะสมอาวุธเพิ่มขึ้นถึง  50%  เมื่อเปรียบเทียบระหว่าง ปี ค.ศ. 1908 กับ ปี ค.ศ. 1913