http://www.vcharkarn.com/uploads/94/94165.jpg

    เขาว่าไว้ว่า "ถ้าเราหัดมองโลกด้วยสายตาของเด็ก อะไรๆ ก็ง่ายขึ้น"
โฆษณาบางชิ้นจึงเรียบง่าย เหมือนการให้คำตอบเด็กสักคน

เพราะทุกปัญหาที่เรากำลังเผชิญ
ดูเหมือนมันจะกลายเป็นเรื่องยากขึ้น...เมื่อเรายิ่งโตขึ้น

บางเรื่องเป็นปัญหาเดิม...
แต่ทำไมเมื่อก่อนเรามองว่ามันเป็นเรื่องง่าย

เราน่าจะลองตัดสินปัญหา...หรือหาวิธีแก้แบบเด็กๆ
เหมือนเล่นๆก็เบื่อ...เบื่อก็นอน...ตื่นก็ลืม มาเล่นต่อได้

เวลาเด็กทะเลาะกัน...ก็ไม่เคยโกรธกันข้ามปี
อย่างมากก็ข้ามคืน...วันรุ่งขึ้นก็ต้องมีใครสักคนมาขอคืนดี

และไม่จำเป็นว่าต้องเป็นฝ่ายผิดเริ่มก่อน...
ไม่เคยมานั่งคิดกันว่าใครผิดใครถูก

ขอเพียงแค่รู้สึกว่า...ยังอยากเป็นเพื่อนเล่นกับเขาอยู่
คนถูก...ก็กล้าพอที่จะเดินไปพูดคุยกับคนผิดก่อน...

โดยไม่รู้สึกเสียหน้า
ทำไมเราไม่ทะเลาะกันให้เหมือนเด็ก..

อะไรทำให้เราเปลี่ยนไป
เรารู้จักคำว่า "ผิด" หรือ "ถูก" เมื่อโตขึ้น

ถูกสอนว่า "ผิด" ก็ต้องเป็นฝ่ายขอโทษ
เมื่อไม่ผิด ก็ไม่ต้องสนใจ

มีคำว่า "ศักดิ์ศรี" ให้เราสะกดให้ถูก
"คิด" ให้มาก เมื่อเผชิญกับปัญหา

เราใช้ความรู้ให้คำตอบ มากกว่าใช้หัวใจตัดสิน
แต่ทำไมผลลัพธ์ที่ได้...

มันกลับทำให้เรานอนไม่หลับ...ตื่นมาก็ไม่ลืม
ในขณะที่ถ้าเราเป็นเด็ก...

เราเป็นฝ่ายถูก...แถมเราเป็นฝ่ายผูกมิตรก่อน
เราแก้ปัญหาด้วยวิธีง่ายๆที่ผู้ใหญ่คงทำไม่ได้

แต่มันกลับทำให้เรานอนหลับสนิทจนถึงรุ่งเช้า...
ที่อาจจะฝันบ้าง...

ก็คงเป็นเรื่องราวที่เราจะเล่นกันในวันถัดมา เท่านั้นเอง...›_‹"