สนธิสัญญาเบาริง เป็นสนธิสัญญา ที่ประเทศไทย ทำกับอังกฤษ ริเริ่มใช้เมื่อสมัยพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว เนื่องจากพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวได้ตระหนักถึงภัยจากลิทธิจักวรรดินิยม เนื่องจากในขณะนั้น ประเทศต่างๆ ได้เข้ามาคุกคามประเทศไทย จึงทำสัญญา เพื่อรักษาเอกราชของชาติไทย และอีกอย่างหนึ่งคือ เปลี่ยนแปลงนโยบาย มาคบค้ากับชาติตะวันตก

สนธิสัญญานี้ ได้ทำกับอังฤษ เมื่อ 18 เมษายน พ.ศ. 2398 โดย เซอร์จอห์น เบาริ่ง ราชทูตที่ได้รับการแต่งตั้งจาก สมเด็จพระบรมราชินีนาถวิกตอเรีย และใช้บังคับอยู่เป็นเวลา ถึง 70 กว่าปี จนกระทั่งมีการแก้ไขค่อยๆยกเลิกไปในสมัยรัชกาลที่ 6 ภายหลังสงครามโลกครั้งที่ 1 สิ้นสุดลงเมื่อปี พ.ศ. 2461

เซอร์จอห์น เบาริ่ง อยู่ในกรุงสยาม 1 เดือน และใช้เวลาประมาณ 1 สัปดาห์เจรจากับ “ผู้สำเร็จราชการฝ่ายสยาม” 5 ท่านที่ได้คือ

• พระเจ้าน้องยาเธอ กรมหลวงวงศาธิราชสนิท
• สมเด็จเจ้าพระยาบรมมหาประยุรวงศ์ หรือ สมเด็จเจ้าพระยาองค์ใหญ่ ผู้มีอาญาสิทธิ์บังคับบัญชาได้สิทธิขาดทั่วทั้งพระราชอาณาจักร
• สมเด็จเจ้าพระยาบรมมหาพิไชยญาติ หรือสมเด็จเจ้าพระยาองค์น้อย ผู้มีอำนาจบังคับบัญชาทั่วทั้งพระนคร
• เจ้าพระยาศรีสุริยวงศ์ (ช่วง บุนนาค) สมุหพระกระลาโหม บังคับบัญชาหัวเมืองชายทะเลปากใต้ฝ่ายตะวันตก
• เจ้าพระยารวิวงศ์ (ต่อมาเปลี่ยนเป็น “ทิพากรวงศ์” หรือ ขำ บุนนาค) พระคลัง และสำเร็จราชการกรมท่า บังคับบัญชาหัวเมืองฝ่ายตะวันออก

สนธิสัญญาเบาริ่งได้กลายเป็นแม่แบบของการที่ประเทศอื่นๆ ที่สำคัญๆ เข้ามาทำสัญญาแบบเดียวกัน มีทั้งหมด 14 ประเทศ ได้แก่ สหรัฐอเมริกา ฝรั่งเศส เดนมาร์ค โปรตุเกส เนเธอร์แลนด์ เยอรมนี สวีเดน นอรเวย์ เบลเยี่ยม อิตาลี ออสเตรีย-ฮังการี สเปน ญี่ปุ่น และ รัสเซีย