รื่อง  คำซ้ำ

                      คำซ้ำ   คือ  คำที่เกิดจากการซ้ำเสียงคำเดียวกันตั้งแต่   ๒ หน ขึ้นไป  เพื่อทำให้เกิด        

                                     คำใหม่ได้ความหมายใหม่   เช่น  ดำ  ๆ      หวาน  ๆ    คอยค้อยคอย

                                        ชนิดของคำไทยที่เอามาซ้ำกัน 

                                      ในภาษาไทยเราสามารถเอาคำทุกชนิดมาซ้ำได้   ดังนี 
                                       ๑. ซ้ำคำนาม        เช่น พี่  ๆ    น้อง ๆ    เด็ก ๆ   
                                       ๒. ซ้ำคำสรรพนาม  เช่น เขา  ๆ   เรา ๆ     คุณ ๆ
                                       ๓. ซ้ำคำวิเศษณ์    เช่น เร็ว  ๆ   ไว  ๆ    ช้า  ๆ
                                       ๔. ซ้ำคำกริยา      เช่น นั่ง  ๆ   นอน  ๆ     เดิน  ๆ
                                       ๕. ซ้ำคำบุรพบท   เช่น ใกล้  ๆ   ไกล   ๆ   เหนือ  ๆ
                                       ๖. ซ้ำคำสันธาน    เช่น ทั้ง  ๆ   ที่     เหมือน   ๆ     ราว   ๆ    กับ
                                       ๗. ซ้ำคำอุทาน     เช่น โฮ  ๆ     กรี๊ด  ๆ

                                  ลักษณะของการซ้ำคำในภาษาไทย

       ๑. ซ้ำคำเดียวกัน   ๒  หน  ระดับเสียงวรรณยุกต์คงเดิม  เช่น  เร็ว  ๆ  หนุ่ม  ๆ      หนัก  ๆ   เบา ๆ                       
       ๒. ซ้ำคำเดียวกัน   ๒   หน    โดยเน้นระดับเสียงวรรณยุกต์ที่คำหน้า   เช่น    ว้าน    หวาน    นักหนา     
            จ๊นจน      อร้อยอร่อย 
       ๓. ซ้ำคำเดียวกัน   ๓  หน    โดยเน้นระดับเสียงวรรณยุกต์ที่คำกลาง    เช่น    ดีดี๊ดี    คมค้มคม   จืดจื๊ด จืด  
            สวย          ซ้วยสวย
       ๔. ซ้ำคำประสม   ๒   พยางค์   ๒   หน    โดยเน้นระดับเสียงวรรณยุกต์ที่พยางค์   หลังของคำหน้า  เช่น  
              เจ็บใจ๊เจ็บ 
       ๕. ซ้ำคำเดียวกัน   ๒   หน     ระดับเสียงวรรณยุกต์คงเดิมแต่เกิดการกร่อนเสียงขึ้นอย่างที่บาลีเรียกว่า  
           อัพภาส  และสันสกฤตเรียกว่า    อัภยภาส    เช่น    ลิ่ว  ๆ  เป็น   ละลิ่ว    ครืน ๆ  เป็น   คระครืน 
            ซึ่งโดยมากใช้ในคำประพันธ์

                       ลักษณะความหมายของ

       ๑. บอกความหมายเป็นพหูพจน์    มักเป็นคำนามและสรรพนาม   เช่น
           เด็ก  ๆ   กำลังร้องเพลง       พี่  ๆ  ไปโรงเรียน     หนุ่ม  ๆ   กำลังเล่นฟุตบอล
       ๒. บอกความหมายเป็นเอกพจน์   แยกจำนวนออกเป็นส่วน  ๆ   มักเป็นคำลักษณะ
           นาม   เช่นล้างชามให้สะอาดเป็นใบ  ๆ  ไสกบไม้ให้เป็นแผ่น  ๆ
       ๓. เน้นความหมายของคำเดิม    มักเป็นคำวิเศษณ์    เช่นพูดดัง  ๆ  ฟังดี  ๆ 
           นั่งนิ่ง  ๆ ถ้าต้องการเน้นให้เป็นจริงเป็นจังอย่างมั่นใจมากขึ้น   
           เราก็เน้นระดับเสียงวรรณยุกต์ที่คำหน้า   เช่น เสียงดั้งดัง พูดดี๊ดี  ช่างเงี้ยบเงียบ
       ๔. ลดความหมายของคำเดิม    มักเป็นคำวิเศษณ์บอกสี    เช่นเสื้อสีแดง  ๆ 
           กางเกงสีดำ  ๆ    บ้านสีขาว  ๆแต่ถ้าเน้นระดับเสียงวรรณยุกต์ที่คำหน้า   
           ก็จะเป็นการเน้นความหมายของคำเดิม  เช่น เสื้อสีแด๊งแดง กางเกงสีด๊ำดำ บ้านสีค้าวขาว
       ๕. บอกความหมายโดยประมาณทั้งที่เกี่ยวกับเวลาและสถานที่ ดังนี้
           ก. บอกเวลาโดยประมาณ   เช่น สมศรีชอบเดินเล่นเวลาเย็น  ๆ, เขาตื่นเช้าๆ เสมอ, น้ำค้างจะลงหนักเวลาดึก  ๆ
           ข. บอกสถานที่โดยประมาณ    เช่น มีร้านขายหนังสือแถว  ๆ    สี่แยก ,  รถคว่ำกลาง  ๆ    สะพาน
               ต้นประดู่ใหญ่อยู่ใกล้ ๆ   โรงเรียน
        ๖. บอกความหมายสลับกัน    เช่น เขาเดินเข้า  ๆ   ออก  ๆ อยู่ตั้งนานแล้ว
           ฉันหลับ  ๆ   ตื่น  ๆ     ตลอดคืน สมหมายได้แต่นั่ง  ๆ   นอน  ๆ    ทั้งวัน
        ๗. บอกความหมายเป็นสำนวน    เช่นงู   ๆ      ปลา  ๆดี  ๆ      ชั่ว   ๆ
             ไปๆ  มา  ๆถู  ๆ    ไถ   ๆ
        ๘. บอกความหมายแสดงการเปรียบเทียบชั้นปกติ    ชั้นกว่า    และขั้นสุด    เช่น
                 ขั้นปกติ  ขั้นกว่า  ขั้นสุด
                 หลวม ๆ หลวม  ล้วมหลวม
                 เบา ๆ  เบา  เบ๊าเบา
             การสร้างคำแบบคำประสม    คำซ้อน    และคำซ้ำ     นี้เป็นวิธีการสร้างคำที่เป็น
             ระเบียบวิธีของภาษาไทยของเราเอง     แต่การสร้างคำใหม่ในภาษาไทยไม่ได้มี  
             เพียง    ๔   วิธีเท่านั้น     เรายังมีวิธีการสร้างคำใหม่  ๆ   ขึ้นใช้ในภาษาไทยด้วย วิธีการอื่น   ๆ  อีก