" ระบำฉิ่ง" จากเครื่องดนตรี..สู่วิถีการแสดง..

ระบำ
                         คือ การฟ้อนรำเป็นชุด หรืออีกนัยหนึ่ง คือ การฟ้อนรำมุ่งหมายเพียงเพื่อความงดงามของศิลปะการรำ
              และการรื่นเริงบันเทิงใจไม่แสดง เป็นเรื่องราว ประกอบด้วยผู้แสดงจำนวนมากกว่า 2 คนขึ้นไป มีจุดประสงค์
              เพื่อแสดงความงดงาม ความพร้อมเพรียง การแปรแถวในขณะแสดง ประกอบกับการแต่งกายที่สวยงาม
              และดนตรีที่ไพเราะน่าฟัง

ประเภทของระบำ 

             ระบำ แบ่งออกเป็นประเภทใหญ่ ๆ ได้ 2 ประเภท คือ ระบำมาตรฐาน และ ระบำเบ็ดเตล็ด

                     ระบำมาตรฐาน คือ การแสดงที่มีลักษณะการแต่งกายยืนเครื่องพระ-นาง ตลอดจนท่ารำ เพลงร้องและ
              ดนตรีได้กำหนดไว้เป็นแบบแผน  มีลักษณะเฉพาะตัว  ตามแบบของนาฏศิลป์ไทย  ซึ่งบรมครูทางนาฏศิลป์
์              ได้กำหนดแบบแผน  กระบวนการรำ  ซึ่งเป็นที่ยอมรับกันมาช้านานแล้ว ไม่ควรแก้ไขดัดแปลงไปจากเดิม เช่น
              ระบำสี่บท ต่อมาได้มีผู้ประดิษฐ์ ระบำเลียนแบบระบำสี่บทขึ้นอีกหลายชุด ได้แก่ ระบำย่องหงิด ระบำดาวดึงส์
              ระบำกฤดาภินิหาร ระบำพรหมมาสตร ์ และระบำเทพบันเทิง เป็นต้น

                     ระบำเบ็ดเตล็ด คือ การแสดงที่ประดิษฐ์คิดค้นหรือปรับปรุงขึ้นใหม่ตามความประสงค์ ตามเหตุการณ์
์               ตามสมัยนิยม   ตามเนื้อเรื่องที่ผู้ประพันธ์ต้องการ   หรือเป็นระบำที่ใช้ประกอบการแสดงละคร   การแต่งกาย
              จะแต่งตามรูปแบบลักษณะของการแสดงนั้นๆ เช่น  ระบำนพรัตน์  ระบำกราวอาสา  ระบำชุมนุมเผ่าไทย
              ระบำเริงอรุณ  ระบำวิชนี  ระบำไกรลาสสำเริง  ระบำฉิ่ง  ระบำโบราณคดี  รำสีนวล 

ระบำฉิ่ง

     ระบำฉิ่งเป็นการแสดงในรูปแบบสร้างสรรค์อีกชุดหนึ่ง โดยนำเครื่องประกอบจังหวะของวงดนตรีไทยมาประดิษฐ์เป็นการแสดงในรูปแบบระบำเบ็ดเตล็ด