วังเอ๋ยวังเวง 

หง่างเหง่งย่ำค่ำระฆังขาน

ฝูงวัวควายผ้ายลาทิวากาล

ค่อยค่อยผ่านท้องทุ่งมุ่งถิ่นตน

ชาวนาเหนื่อยอ่อนต่างจรกลับ

ตะวันลับอับแสงทุกแห่งหน

ทิ้งทุ่งให้มืดมัวทั่วมณฑล

และทิ้งตนตูเปลี่ยวอยู่เดียวเอย

           ยามเอ๋ยยามนี้           

ปถพีมืดมัวทั่วสถาน

อากาศเย็นเยือกหนาวคราววิกาล

สงัดปานป่าใหญ่ไร้สำเนียง

มีก็แต่จังหรีดกระกรีดกริ่ง

เรไรหริ่งร้องขรมระงมเสียง

คอกควายวัวรัวเกราะเปาะเปาะเพียง

รู้ว่าเสียงเกราะแว่วแผ่วแผ่วเอย

นกเอ๋ยนกแสก

จับจ้องร้องแจ๊กเพียงแถกขวัญ

อยู่บนยอดหอระฆังบังแสงจันทร์

มีเถาวัลย์รุงรังถึงหลังคา

เหมือนมันฟ้องดวงจันทร์ผันให้ดู

คนมาสู่ซ่องพักมันรักษา

ถือเป็นที่รโหฐานนมนานมา

ให้เสื่อมผาสุกสันต์ของมันเอย 

ต้นเอ๋ยต้นไทร

สูงใหญ่รากย้อยห้อยระย้า

และต้นโพธิ์พุ่มแจ้แผ่ฉายา

มีเนินหญ้าใต้ต้นเกลื่อนกล่นไป

ล้วนร่างคนในเขตประเทศนี้

ดุษณีนอนราย  ณ  ภายใต้

แห่งหลุมลึกลานสลดระทดใจ

เรายิ่งใกล้หลุมนั้นทุกวันเอย