อย่างที่ทราบกันแล้วว่า ขณะนี้ประเทศไทยกำลังประสบปัญหาอุททกภัยอย่างหนัก บ้านเรือนและนิคมอุตสาหกรรมหลายแห่งได้รับความเสียหาย  สิ่งเหล่านี้คือความเสียหายที่เกิดขึ้นแล้ว ส่วนสืิงที่กำลังจะตามมาคือ ปํญหาสินค้าขาดแคลนเนื่องจากอุตสาหกรรมหลายแห่งถูกทำลาย  ปัญหาคนตกงาน หรืออาจจะมีปัญหาราคาสินค้าเพิ่มสูงขึ้นตามมา   ขณะนี้มีผู้ประสบภัยจำนวนมากกำลังรอความช่วยเหลือจากทุกคน  หลายประเทศก็ได้ส่งความช่วยเหลือมาให้เราแล้ว เช่น ญี่ปุ่น อเมริกา จีน  ส่วนตัวแล้วดิฉันคิดว่าคนไทยส่วนไม่ทิ้งกันอยู่แล้ว จะเห็นได้จาก กิจกรรมต่างๆที่ถูกจัดขึ้นเพื่อช่วยเหลือผู้ประสบภัย หรือเห็นได้จากยอดของเงินบริจาค ที่สำคัญคือเห็นได้จากอาสาสมัครที่มีจิตอาสาไปให้ความช่วยเหลือ  บ้างก็ลงพื้นที่  บ้างก้อช่วยกันปั้นอีเอ็มบอล บ้างก็ช่วยสุนัข บ้างก็ช่วยกันแพ็คของ เช่น ถุงยังชีพ เพื่อส่งให้มูลนิธิต่างๆ ส่วนตัวดิฉันเองได้เคยไปเป็นอาสาสมัครตามที่ต่างเป็นจำวน 3 ครั้งในช่วงปิดเทอมนี้ ดิฉันก็อยากแบ่งปันประสบการณ์นี้ให้คนอื่นๆได้อ่านกัน

                ครั้งแรก เพื่อนสนิท (ที่ทราบข่าวจากเว็บ facebook) ได้ชวนดิฉันไปเป็นอาสาสมัครที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ศูนย์รังสิตที่ขณะนี้มีผู้อพยพพักอาศัยชั่วคราวอยู่เป็นจำนวนมาก การเดินทางครั้งนี้ได้รับควมช่วยเหลือจากโรงแรมดุสิตธานี ที่อำนวยความสะดวกโดยการจัดหารถไปส่งและไปรับ เราจึงต้องไปขึ้นรถกันที่นั่น  ระหว่างทางดิฉันได้พบว่าทีน้ำกำลังเอ่อล้นจากท่อขึ้นมาท่วมขังบนพื้นที่ที่ต่ำ ดิฉันก็มีความกังวลเล็กน้อย แต่ก็คิดได้ว่า เราควรทำหน้าที่ตรงนี้ในการช่วยเหลือผู้อพยพให้ดีที่สุดเสียก่อน  ยังไม่ควรกังวลกับสิ่งอื่น    เมื่อเดินทางถึงที่หมาย เขาก็ให้อาสาสมัครไปลงทะเบียน จากนั้นให้ไปรวมกัน ณ บริวณหน้าเคาน์เตอร์เพื่อรองานที่ขาดอาสาสสมัคร  งานที่มีให้  ขนทรายไปใส่กระสอบเพื่อทำเป็นกระสอบทราย  ทำโซลาร์เซลล์  หรืองานที่เกี่ยวกับเสื้อผ้า(งานนี้จะต้องอาศัยความชำนาญทงด้านการเลือกขนาดของเสื้อผ้าให้กับผู้อพยพ) เป็นต้น

           งานแรก คืองานขนเสื้อผ้าที่กองสุมอยู่ด้านหน้าประตูทางเข้า เพื่อนำไปแยกเบื้องตัน มีเสื้อผ้าที่ได้จากการบิจาคมาเป็นจำนวนมาก มากจนดิฉันคิดว่าอาจจะมากเกินไปรึเปล่า ( แต่ภายหลังก็คิดว่าไม่ได้มากเกินไปหรอก  )เมื่อเวลาผ่านไปงานแรกของดิฉันก็ผ่านไปได้ด้วยดี ดิฉันและเพื่อนก็กลับไปยังหน้าเคาน์เตอร์เพื่อรองานใหม่

           และแล้วงานที่สองก็มาถึง งานนี้ดิฉันและเพื่อนได้รับหน้าที่แตกต่างกันจึงจำเป็นตองแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง  หน้าที่ของฉัน อันดับแรกคือ การแยกเสื้อผ้าตามประเภทเช่น เสื้อแขนยาว  เสื้อผู้หญิง/ชาย/คนชรา  กางเกงยืน/วอร์ม/ขาสั้น/กางเกงผ้ายืด  เสื้อผ้าเด็ก  เพื่อรอเวลาให้ถึงบ่ายโมงที่จะมีสัญญาณให้ผู้อพยพเข้ามาเลือกเสื่อผ้าที่ต้องการโดยผ่านเจ้าหน้าที่(ซึ่งก็คือพี่นิสิตนักศึกษาของมธ.นั่นเอง) โดยเจ้าหน้าที่จะเป็นผู้หยิบให้ ถ้าเสื้อผ้าที่วางอยู่ตรงหน้าไม่มี พี่ๆเขาก้อจะบอกขนาดและประเภทของเสื้อผ้าให้ผู้ช่วยช่วยหาให้  งานนี้ค่อนข้างวุ่นวายเพราะงานนี้ต้องการความเร็วความชำนาญในการหาขนาดของเสื้อผ้า(ซึ่งดิฉันไม่ถนัดเลย) ประกอบกับเสื้อผ้าที่เราหามาให้ก็จะไม่ค่อยถูกใจผู้อพยพ เราก็ต้องไปหามาใหม่  คนท้องกับคนอ้วนจะหาเสื้อผ้าให้เขาได้ยากมาก เพราะไม่ค่อยมีขนาดใหญ่ๆ  จาการทำงานนี้ ดิฉันได้มีโอกาสพูดคุยกัยอาสาสมัครคนอื่นๆ ทำให้มีเพื่อนเพิ่มขึ้น เราได้แลกเปลี่ยนประสบการณ์ซึ่งกันและกัน เพื่อนใหม่เล่าว่า เขาได้ไปเป็นอาสาสมัครมาหลายที่  ได้ไปช่วยขนหนังสือหนีน้ำ เขาได้พักที่มธ.มาหลายวันแล้วเพื่อช่วยงานที่นี่ถึงแม้ว่าเขายังคงต้องไปทำงานที่บริษัทตามปกติ

การมาช่วยงานที่นี่ถึงแม้จะลำบากบ้างแต่ก็มีความสุขดี  มีอาหารกินอิ่มทุกมื้อ มีเสียงหัวเราะของอาสาสมัครด้วยกันเอง มีเพื่อนเพิ่มมากขึ้นถึงแม้จะเป็นเพื่อนต่างวัย แต่เรามีจุดมุ่งหมายเดียวกัน คือ ช่วยผู้ที่เดือดร้อน นั่นทำให้เราเข้ากันได้ไม่ยาก  ดิฉันรู้สึกเห็นใจพี่ๆนิสิตที่มาช่วยงานทุกคน ถึงแม้ดิฉันอาจจะช่วยอะไรไม่ได้มาก แต่ดิฉันอยากจะแบ่งเบาหน้าที่ของพี่เขา  พี่เขาทำงานกันหนักมากบางคนหน้ามืดจะเป็นลมเลยก็มี  ดิฉันอยากให้คนไทยมาช่วยกัน เรายังขาดแรงกายเป็นจำนวนมาก

ครั้งที่สอง ดิฉันและเพื่อนได้ไปช่วยกันปั้นอีเอ็มบอลที่โรงเรียนของเรา  เข้าร่วมงาน10โมง- 4โมง  งานจะมีสองอย่างคือ งานผสมส่วนผสมให้เข้ากันและงานปั้น  ดิฉันเป็นคนปั้น การปั้นต้องเริ่มจากลูกเล็กๆแล้วค่อยๆใหญ่ขึ้น มิฉะนั้นเมื่อฮีเอ็มบอลเริ่มแห้ง มันจะแตก  เมื่อปั้นเสร็จก็ต้องนำไปเรียงตากให้แห้ง แล้วลูกบอลจะกลายเป็นสีขาวแซมขึ้นมา  ที่โรงเรียนได้ทำอาหารกลางวันเลี้ยง ทีของหวานด้วย อร่อยมาก  ดิฉันหวังว่าการร่วมมือช่วยกันปั้นอีเอ็มบอลครั้งนี้คงจะช่วยแกปัญหาได้ ไม่มากก็น้อย อย่างน้อยก็เป็นการเพิ่มความสามัคคีของคนในประเทศ  ถ้าเราสามัคคีกันไว้ ไม่ว่าเราจะเจอปัญหาใดๆเราก็สามารถผ่านมันไปได้เสมอ

ครั้งที่สาม  ครั้งนี้ดิฉันและเพื่อนในห้องกว่าครึ่งห้องได้ตัดสินใจไปสนามกีฬาไทย-ญี่ปุ่น เพื่อช่วยแพ็คของในโครงการ Take U home ของยูนิลีเวอร์ เมื่อไปถึงประมาณ10โมง ปรากฏว่างานรอบแรกจะหมดแล้วก็เลยตัดสินใจไปช่วยทำความสะอาดที่ ม.เกษตรศาสตร์ โดยได้รับความช่วยเหลือเรื่องอุปกรณ์ทำความสะอาดจากยูนิลีเวอร์ เราเดินทางโดยรถที่ทางยูนิลีเวอร์จัดเตรียมไว้ให้   เมื่อไปถึง ม.เกษตรศาสตร์  ก็พบว่ามีพี่ๆนิสิตช่วยกันทำความสะอาดอยู่แล้วแต่งานก็มีมากกว่าจำนวนคน  พวกเราได้ไปช่วยขัดพื้นในห้องที่ถูกน้ำท่วม มีอุปสรรคคือ น้ำก็อกไม่ไหลทำให้ไม่สามารถขัดได้หมด  นอกจากนี้ยังได้ไปช้วยลำเลียงของที่ถูกเก็บขึ้นเพื่อป้องกันน้ำ จึงไม่มีของที่มีมูลค่าเสียหายมากนัก  และยังได้ช่วยเก็บขยะอีกด้วย เมื่อเวลาผ่านไปก็มีรถมารับกลับไปสนามกีฬาไทย-ญี่ปุ่น เพื่อกลับไปช่วยแพ็คของในรอบใหม่  หวังเป็นอย่างยิ่งว่าฉันจะช่วยงานเขาได้บ้าง

งานแพ็คสิ่งของเริ่มโดยการไปเข้าคิวเพื่อรับถุงและเดินวนไปตามคิวนั้น ระหว่างทางจะมีคนคอยใส่สิ่งของให้ เมื่อของครบแล้วเราก็ส่งของให้พี่ที่ทำหน้าที่ผูกถุง  โดยงานนี้จะมี2ที่คือด้านนอกและด้านใน  ด้านในจะมีเวทีและมีนักร้องร้องเพลงให้ฟัง ช่วงหลังมีวงดนตรีและนักร้องชื่่อดังขึ้นมาร้องเพลงด้วย สนุกมากๆเลยล่ะ  ดิฉันเพิ่งรู้ว่าจะมีดารามามากมายเมื่อไปถึงที่นั่นแล้ว เขาบอกว่าจะมีณเดช กับ ญ่าญ่ามาด้วย แต่มาตอนปะมาณหนึ่งทุ่ม ระหว่างนั้นก็ได้เจอ มิ้น(ชาลิดา) ,มิ้น(ณัฐวรา), Alex ,พลอย ,เบนซ์, พีก, เต๋อ , หนูนา , หมาก , ก้อย เป็นต้น  ระหว่างตัดสินใจว่าจะรอดูณเดชกับญ่าญ่าดีรึเปล่า ดิฉันและเพือนก็ได้ไปช่วยกันแพ็คสิ่งของ ทำไปเรื่อยจนเพลิน เมื่อดูนาฬิกาอีกที่ก็พบว่าขณะนั้นเป็นเวลา ห้าโมงเกือบครึ่งแล้ว  พวกเราเลยตัดสินใจรอดูณเดชและญาญ่า เราเลยถือโอกาสนั่งพักด้วยการฟังเพลงในhall ไปด้วยเลย วงที่ชอบมากคือtwentyFive hours  การรอคอยของพวกเราก็ไม่ผิดหวังเลย ทั้งคู่น่ารักมากๆ   เมื่อได้เวลากลับบ้าน (หนึ่งทุ่ม) พวกเราก็ตัดสินใจเดินไปที่ป้ายรถเมล์เพื่อขึ้น รถเมล์สาย504กลับบ้าน เวลาผ่านไปหลายนาที รถเมล์สายนี้ก็ยังไม่มา จนกระทั่งเวลาผ่านไปชั่วโมงกว่าๆรถเมล์ก็มา ใช้เวลาเดินทางประมาณ45นาทีดิฉันก็ถึงบ้าน  วันนี้เหนื่อมาก เหนื่อยกับการเดินทางเสียส่วนใหญ่ แต่พวกเราก็มีความสุขจากการที่ได้ช่วยเหลือคนอื่น ได้ทำกิจกรรมร่วมกับเพื่อนในห้อง เพราะเป็นปีสุดท้ายแล้วที่พวกเราจะได้อยู่ด้วยกันแบบนี้  เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปอย่างรวดเร็วเสมอ ว้า อยากจะกลับไปเป็นเด็กอีกครั้งจัง เพราะเด็กไม่มีอะไรให้กังวลมากนัก