ความจริงแล้วบ้านของฉันอยู่ใกล้ๆวัดราชสิงขร เขตบางคอแหลม ซึ่งเป็นบริเวณที่ไม่ประสบภาวะน้ำท่วม
แต่ด้วยความที่อยู่ติดแม่น้ำมาก จึงทำให้ใจเต้นตึกตักตุ๊มๆต่อมๆอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันไม่รู้ว่าน้ำจะมาเมื่อไหร่
มิหนำซ้ำคนในบ้านยังใจเย็นสุดกู่ไม่มีความกระตือรือร้น ไม่ตุนน้ำไม่ตุนอาหารไม่กั้นแม้แต่น้อย
ชนิดที่ว่าถ้าน้ำมาต้องทำตัวเป็นลูกนกรอความช่วยเหลือท่าเดียว

กว่าจะคะยั้นคะยอให้ซื้อของมาตุนบ้าง ก็พบว่าในห้าง เซเว่น ร้านค้า ก็โดนกว้านซะเกลี้ยงไปซะแล้ว

อากงยังบ่นว่าไม่อย่างจะเชื่อว่าจะมีวันที่ของขาดได้ขนาดนี้

ยิ่งดูข่าวทั้งทางหนังสือพิมพ์ก็ดี โทรทัศน์ก็ดี อินเตอร์เน็ตก็ดีก็ยิ่งทำให้ประสาทจะกิน
มันก็จริงอย่างที่เขาว่า "อย่าเสพข่าวเกินสองชั่วโมง" แต่บอกช้าไปหน่อยไหม?

รอบบ้านก็เริ่มทำการกั้น (กั้นชนิดที่ว่า.....จะเข้าบ้านยังไงคะ?) ออกจากซอยก็กั้น

เห็นชาวกรุงเทพกั้นเสียตลอดทาง ไอ้เราก็เริ่มวิตกจริตขึ้นเต็มที 

จนกระทั่ง.....

พ่อบอกว่าย้ายมาอยู่ต่างจังหวัดดีกว่า

ถ้าเป็นบ้านอื่น ก็คงย้ายไปที่ที่ปลอดน้ำแน่นอน แต่ฉัน...ย้ายไปอยู่ในบ้านที่ปากเกร็ดนนทบุรี
ซึ่งเป็นที่ที่น้ำท่วมกว่าสองถึงสามเมตร!!!
ตอนแรกฉันก็อึ้งหน่อยๆว่าจะเอาอย่างนั้นจริงๆเหรอ

ที่มาภาพ : อรอุษา เปิงสูง 

ตอนนั่งเรือก็ตุ้มๆต่อมๆดี ตอนนั่งครั้งล่าสุดก็ตอนเด็กนู่น เพราะหลังจากถนนตัดผ่านก็ไม่ได้นั่งเรือเลย

ตอนเวลามีเรือใหญ่ๆขับผ่านที คลื่นจะสูง เรือโคลง

เอาเป็นว่ามันส์พอๆกับนั่งรถไฟเหาะ

แต่...นั่งรถไฟเหาะมันยังไม่ต้องกลัวเปียกนี่นะ

มีชูชีพเป็นขวดเปล่าและลูกมะพร้าว...

เศรษฐกิจพอเพียงดีค่ะ ป๊ะป๋า

"สิ่งสำคัญยามน้ำหลาก" 

ที่มาภาพ : อรอุษา เปิงสูง 

พอย้ายไป สิ่งแรกที่พบคือ พระเจ้าช่วยกล้วยต้มเถอะ!!! ถึงจะน้ำท่วมทุกปี แต่เกิดมาไม่เคยพบเคยเจอน้ำสูงขนาดนี้มาก่อน
ได้ประสบการณ์ปีนบันไดจากเรือขึ้นรั้วบ้านชั้นสองของตัวเองก็คราวนี้ล่ะ

จำได้ว่าครั้งแรกเกาะบันไดแน่นตัวสั่นดิ๊กเพราะไปต่อไม่ถูก

หลังๆนี่ขึ้นลงคล่องอย่างกับลิง

"ทางเข้าบ้าน"

ที่มาภาพ : อรอุษา  เปิงสูง 

ที่เจอต่อมาคือกลิ่น มันออกจะตุๆนิดๆ ฉันถึงได้รู้ว่าน้ำที่ท่วมมันไม่ธรรมดา...มันเน่าด้วย

แต่พออยู่ไปนานๆเข้าก็เริ่มชินแล้วล่ะค่ะ

เจ้าตัวร้ายที่มากับน้ำ โชคดียังไม่ค่อยเจออะไรมาก ไม่เจองู ตะขาบ แมลงสาบ หนู จระเข้หรืออะไรก็ตามแต่ที่เขาว่าจะมา
(ปล.โชคดีด้วยที่ไม่เจอ กรีนแมมบ้า เห็นเขาว่ามาแถวๆปากเกร็ด) ที่เจอๆอย่างหนักก็เห็นจะมียุง ชนิดที่ว่าถ้าไม่จ่อพัดลม
ทั้งแขนทั้งขาคงได้เป็นบุพเฟ่ต์เลือดเคลื่อนที่กันเลยทีเดียว

มาบ้างที่จะมากิ้งก่าวิ่งเล่นให้ตกใจ

ที่มาภาพ : อรอุษา  เปิงสูง 

ในส่วนของอาหารการกินส่วนใหญ่ก็จะเป็นอาหารแห้ง ได้กินมาม่าครบทุกรส ปลากระป๋องหลายรูปแบบ
ผักกาดดอง ไข่เจียว ไข่ดาว ไข่ต้ม ข้าวผัด มีแกงบ้างตอนมื้อเย็น แต่เก็บไว้ถึงเช้าไม่ได้เพราะไม่มีตู้เย็น
จะว่าโชคดีก็ได้ที่บ้านหลังนี้น้ำท่วมก่อนชาวบ้านเขาเลยได้ตุนของแห้งตั้งแต่ตอนที่ของยังไม่ขาดตลาด

 แต่อยู่ง่ายกินง่ายอยู่แล้ว แค่นี้...เรื่องเล็ก

ที่มาภาพ : อรอุษา  เปิงสูง 

แต่ในข้อเสีย มันก็ยังมีข้อดีอยู่ด้วย อย่างน้อยล่ะ ฉันก็ไม่ต้องมานั่งปวดประสาทว่าน้ำจะมาเมื่อไหร่ อย่างไรไง เยอะไหม
จะลำบากไหม อยู่ได้ไหม เพราะได้เผชิญกับมันตรงๆเสียเลย

ท่วมมากขนาดนี้ก็ดีไปอีกอย่าง เป็นปีก่อนๆต้องมานั่งวิดน้ำออกจนพ่อไปทำงานไม่ได้เพราะต้องเฝ้าเครื่องสูบน้ำ

เผลอแป๊บเดียวน้ำขึ้นถึงตาตุ่ม เพราะสภาพบ้านเป็นเหมือนขันเปล่าในอ่างน้ำ แต่พอท่วมจนต้องอยู่ชั้นสอง

ก็ไม่ต้องมานั่งเสียเวลาวิดน้ำ เพราะวิดไปก็เปล่าประโยชน์กู้ไม่ทันอยู่ดี พ่อก็ได้ออกจากบ้านไปทำงานด้วยความสบายใจ

จากที่เคยดูข่าวแล้วต้องมานั่งกังวลว่าน้องน้ำมาใกล้บ้านรึยัง ก็กลายเป็นดูด้วยความรู้สึกอย่างอื่นแทน

เป็นความรู้สึกเห็นใจ และเข้าใจในความยากลำบากของคนที่ประสบภัย

ความจริงแล้วยังมีคนที่ลำบากกว่าเราเยอะ ถึงเราจะเคยมีบ้างที่ไฟดับน้ำไม่ไหล แต่ก็เป็นบางครั้งบางคราว

ไม่ถึงครึ่งวันเดี๋ยวก็มา แต่แค่นั้น..เราก็รู้สึกแล้วว่ามันลำบาก น่าเบื่อ กดดัน

แต่คนอื่นนั่นยิ่งกว่า บางบ้านถูกตัดน้ำตัดไฟไปเป็นเดือนๆ

บางคนขนาดจะยืนในบ้านตัวเอง..ยังทำไม่ได้ด้วยซ้ำ

และโชคยังดีที่บ้านของฉันยังไม่ถึงขั้นตัดน้ำ ตัดไฟ ไม่งั้นคงร้อน ยุงกัด และที่สำคัญ คงไม่ได้ทำการบ้านนี้ด้วย
จริงไหมคะ?