บูรณาการ 8 กลุ่มสาระ :)))    

วิชาภาษาไทย

กลอนชมพูพันธ์ทิพย์

 

วิชาวิทยาศาสตร์ 

ชื่อ ชมพูพันธุ์ทิพย์ ชื่อวิทยาศาสตร์ Tabebuia rosea (Bertol.) DC

ชื่ออื่น ชมพูอินเดีย, ธรรมบูชา, ตาเบบูยา วงศ์ Bignoniaceae ลักษณะทั่วไป

• ไม้ต้น สูง 8-25 เมตร เรือนยอดแผ่กว้างเป็นชั้นๆ ไม่ผลัดใบ

• เปลือกสีน้ำตาลหรือสีเทา

• ใบประกอบรูปนิ้วมือ เรียงตรงข้าม ใบเป็นแผ่นรูปรีปลายใบเรียวแหลม ขอบใบเรียบ

• ดอกสีชมพูอ่อน ออกเป็นช่อกระจุกตามง่ามใบ และที่ปลายกิ่ง

• ผลเป็นฝักกลมเมล็ดแบนสีน้ำตาล มีปีกทั้งสองด้านของเมล็ด

• ขึ้นได้ในดินทั่วไปที่มีความชื้นปานกลาง แสงแดดเต็มวัน ผลแก่ระหว่างเดือนมีนาคม-เมษายน

• ขยายพันธุ์โดยเมล็ด งอกง่ายและมีอัตราการเจริญเติบโตเร็ว ออกดอก เดือนกุมภาพันธ์-เมษายน ทิ้งใบเกือบหมดเมื่อออกดอก  

 

 

 วิชาสังคมศึกษา ศาสนา เเละ วัฒนธรรม

ตำนาน นางฟ้าชมพูพันธ์ทิพย์

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในสมัยที่โลกยังไม่มีมนุษย์ ต้นไม้ส่วนใหญ่เป็นไม้ยักษ์ลำต้นหนาเตอะ ใบกว้างใหญ่เหมือนร่ม มันขึ้นอยู่เต็มพื้นดิน  ใน

สมัยที่ พืช  สัตว์ แม่น้ำ  ลำธารและท้องฟ้ามี

เทพคอยดูแลรักษาแทบทั้งสิ้น เทพเหล่านั้นมีทั้งผู้หญิงและผู้ชาย ในบรรดาเทพเหล่านั้นมีเทพผู้หญิงที่เรียกว่า เทพธิดาน้อยผู้คอยดูแลรักษาดอก

พลับพลึงป่า เธอเป็นเทพธิดาที่บอบบาง งดงามแล้วก็อ่อนโยน เธอจึงเป็นที่รักใคร่ของใครๆ ตลอดจนราชินีแห่งเทพธิดา ในสมัยนั้นเทพที่ดูแล

ต้นไม้และแม่น้ำเป็น ผู้หญิง ส่วนภูเขาและท้องฟ้าจะมีเทพผู้ชายเป็นผู้ดูแล มีหัวหน้า คือราชาแห่งเทพ ในสมัยนั้นเราก็มีเทพแห่งสายลมทำหน้าที่

เทพที่ห้ามอยู่กับที่ เดินทางไปยังทุกพื้นที่ของโลก  เพื่อทำให้เกิดฤดูกาลต่าง เทพแห่งลมนั้นเป็นเทพหนุ่มที่รูปงาม ปราดเปรียว

 วันหนึ่งถึงคราวที่เทพหนุ่มต้องพัดเข้าไปในป่าเพื่อให้ต้นไม้เล็กๆซึ่งอยู่ใต้ต้นไม้ยักษ์ได้รู้ว่าถึงเวลาผลัดใบแล้วจนกระทั่งเลยเข้าไปถึงดง

พลับพลึงป่าที่เทพธิดาน้อยผู้งามผุดผาดนั่งร้องเพลงอยู่บนก้อนหินอย่างเดียวดาย เทพลมนั้นเคยอยู่ในท้องฟ้าที่อบอุ่บเจิดจ้า  เคยเห็นแต่เทพิดา

แก้มแดงสดใสบนยอดไม้ยักษ์ เขาไม่เคยเห็นเทพธิดาที่ผิวขาวเผือดดุจดอกพลับพลึงเช่นนี้มาก่อน เทพธิดาน้อยดูเศร้ามาก เทพแห่งลมซึ่งเทพหนุ่ม

ที่มีจิตใจดีงามเห็นใจในความทุกข์ของเทพธิดาน้อยจึงเป็นเพื่อนกับเทพธิดาน้อยทำให้เธอคค่อยร่าเริงและมีความสุขขึ้น จนในที่สุดทั้งสองก็รักกัน

เวลานั้นทั่วพื้นโลกเกิดความผิดปกติขึ้นเพราะเทพลมไปหาเทพธิดาน้อยบ่อยเกินไป ทำให้ฤดูกาลของผืนโลกเปลี่ยนแปลงไปไม่เป็นตามฤดูกาล

เพราะเทพแห่งฝนไม่ได้รับสัญญาณจากเทพแห่งลม

เกลียวคลื่นในมหาสมุทร ซัดสาดไม่เป็นทิศ สัตว์ทะวุ่นวายกันทั่วทั้งทะเล ในที่สุดความก็ทราบถึงราชาแห่งเทพ และราชินีแห่งเทพ เทพแห่งลม

และเทพธิดาน้อยถูกห้ามพบกัน ยกเว้นในเวลาที่เทพลมต้องพัดเข้าไปในป่าดอกพลับพลึงแห่งนั้น

แต่ไม่นานเทพแห่งลมก็ทนความคิดถึงเทพธิดาน้อยไม่ไหวในวันหนึ่งของฤดูฝนขณะที่เทพแห่งลมกำลังพัดเมฆฝนให้กระจายทั่วท้องฟ้า โดยได้พัด

ผ่านดงพลับพลึงป่าพอดี เขาก็เหาะลงมาหาเทพธิดาน้อยที่กำลังระทมทุกข์เพราะคิดถึงเทพแห่งลม ทั้งสองโอบกกอดกันโดยลืมสิ้นทุกอย่าง

เทพแห่งลมนั้นลืมไปว่าตนเองนั้นเพิ่งเกลี่ยเมฆดำไว้ครึ่งฟ้า และแล้วทันใดนั้นก็มีเสียงดังครืนมาใกล้ทั้งสอง  ฝนจากฟ้านั้นเองมันกำลังตกจนท่วม

โลกไปครึ่งหนึ่ง ราชาลาชินีแห่งเทพทรงโกรธมาก

แม้จะซ่อมภูเขาและป่าไม้ เพื่อมิให้เป็นเยี่ยงอย่างของการละเลยหน้าที่ของเหล่าเทพ ทั้งหลาย

ทั้งสองถูกสั่งห้ามพบกัน ห้ามถูกเนื้อต้องตัวกัน ทั้งสองจึงต้องคำสาปโดยเทพแห่งลมถูกสาปให้เป็นก้อนเมฆสีดำ ส่วนเทพธิดาน้อยถูกสาปเป็น

ดอกไม้ชนิดหนึ่งมีดอกสีชมพูซีดจางเหมือนสีผิวของเธอซึ่งก็คือ ชมพูพันธ์ทิพย์นั่นเอง

ทั้งสองได้รับอนุญาตให้พบกันเฉพาะยามฝนตก เมื่อฝนหลั่ง ชมพูพันธ์ทิพย์บานสะพรั่งรอคนรักแต่ก็บานอย่างเศร้าๆ เมฆฝนก็เหมือนกันมองลงมาดู

คนรักด้วยดวงตาเศร้าสร้อย แต่ด้วยคำสาปที่ห้ามมิให้ถูกเนื้อต้องตัวกัน เมื่อฝนหยดลงมา ต้องดอกชมพูพันธ์ทิพย์ก็ร่วงจากกิ่งสู่พื้นดิน โดยไม่ทันได้

โอบกอดหรือพูดคุย ฝนตกทุกครั้งดอกชมพูพันธ์ทิพย์ก็จะร่วงหล่น จนกระทั่งเมฆดำในฤดูฝนหมดไปดอกไม้ก็ร่วงหมดต้น