ชาวเมืองสีวีตลอดจนบ้านเมืองใกล้เคียงก็ได้รับพระเมตตากรุณา มีความร่มเย็นเป็นสุข ชาวเมืองต่างก็เอื้อเฟื้อช่วยเหลือกันมิได้
โลภกระหายในทรัพย์สมบัติต่างก็มีจิตใจผ่องใสเป็นสุขเหมือนดังที่ พระเวสสันดรทรงตั้งพระปณิธานว่าพระองค์จะทรงบริจาคทรัพย์สมบัติ ทั้งปวง เพื่อประโยชน์สุขแก่ผู้อื่น ด้วยทรัพย์ทั้งหลาย ทำให้เกิดกิเลส คือความโลภ ความหลงหวงแหน เมื่อบริจาคทรัพย์แล้ว ผู้รับก็จะได้
ประโยชน์ จากสิ่งนั้น และมีความชื่นชม ยินดี ผู้ให้ก็จะ อิ่มเอิมใจ
ว่าได้ทำประโยชน์แก่ผู้อื่น เกิดความ ปิติยินดีเช่นกัน ทั้งผู้ให้และผู้รับ
ย่อมได้รับ ความสุขความพึงพอใจดังนี้